Gasið kláraðist áðan rétt í því að efnafræðistúdentinn var að ljúka við að elda kvöldmatinn. (Eins gott; annars hefði það kannski gerst annað kvöld, einmitt þegar hann ætlar að elda fimmréttaða máltíð handa sér og kærustunni - ég fæ ekki að vera heima hjá mér.) Allavega, þá fékk ég gagnlega barnið til að keyra mér á bensínstöð að kaupa áfyllingu á kútinn.

Við fórum á Select í Skógarhlíðinni, þar sem ég er vön að kaupa gas. Það var enginn úti við svo að við Boltastelpan fórum inn og sögðum stelpunum tveimur sem voru að afgreiða að okkur vantaði áfyllingu á gaskút. - Er hann ekki þarna úti? spurði önnur þeirra og skimaði út. En þar var enginn ,,hann". - Ég skal biðja hann að koma út og afgreiða þig, sagði hún svo. Við fórum út, ég tók gaskútinn úr skottinu og svo stóðum við þarna við hliðina á bílnum, dálítið kuldalegar, og biðum. Og biðum. Eftir a.m.k. 5 mínútur vorum við búnar að fá nóg og fórum aftur inn.

- Get ég aðstoðað? spurði sama stúlka og áður. Ég sagðist vera að bíða eftir manni til að afgreiða gas.

- Æi, ég var víst að plata þig, sagði stúlkan þá. - Ég vissi ekki að klukkan væri orðin svona margt. Hann fer klukkan hálfátta.

Klukkan var orðin hálfníu. Það virtist hafa farið framhjá stúlkunum í heilan klukkutíma að enginn bensínafgreiðslumaður væri á svæðinu. Og ekki hafði þeim dottið í hug, þegar það rann upp fyrir þeim, að koma út og láta mig vita. Þaðan af síður báðust þær afsökunar. Og ekki gátu þær upplýst mig um hvort einhvers staðar væri hægt að kaupa gas eftir hálfátta.

Við fórum vestur á Ægissíðu. Þar var bensínmaður og ekkert mál að fá gas. En ég þarf að fara að gera alvöru úr því að fá mér varakút. Eða reyndar á ég varakút, hann er bara tómur. Þarf bara að fá áfyllingu á hann ...