Jólamaturinn er enn ekki kominn á hreint, enda svosem ágætur tími til stefnu. Efnafræðistúdentinn hefur talað um hreindýr eða dádýr en segist vera sáttur við önd. Gagnlega barninu er nokk sama svo framarlega sem ekki verður kalkúnn; uppáhaldstengdasonurinn segist treysta mér til að elda eitthvað gott en vill samt helst eitthvað sem hann verður ekki settur í að skera (hann er nefnilega alltaf látinn skera steikina í öllum matarboðum hjá mér á þeirri forsendu að hann sé fagmenntaður í svoleiðis djobb og það á Holtinu, ég meina til hvers eru tengdasynir?). Sauðargæran hefur ekki atkvæðisrétt, enda duttlungafullur eins og hann hefur aldur til. Svo að ég hringdi í Boltastelpuna. Hún var fljót til svars.

- Önd.

- Önd? Ertu viss?

- Já, ég vil önd.

- Ekki Bamba? Eins og ég var með í fyrra? (Þá var reyndar steikt andabringa spes handa henni, hún vildi ekki Bamba þá heldur.)

- Nei, ég vil Andrés. Og brúnaðar kartöflur.

- Ekkert meira?

- Nei. Eða jú, malt og appelsín. Og súkkulaðiís.

- Svona úr dökku súkkulaði og ljósu súkkulaði og hvítu súkkulaði?

- Nei. Bara dökku.

Hmm. Ein ákveðin. Kannski verð ég þá bara með önd. Kannski bara andabringur, svo að uppáhaldstengdasonurinn sleppi við að skera. Jafnvel eitthvað úr dádýrakjöti í forrétt, svo að efnafræðistúdentinum verði að ósk sinni. Brúnaðar kartöflur, sem eru algjört möst við hátíðleg tækifæri í augum Boltastelpunnar. Nema efnafræðistúdentinn borðar þær ekki svo að hann verður að fá eitthvað annað. Annað meðlæti bíður nánari skoðunar.

Ísinn er ekki vandamál. Þríliti súkkulaðiísinn er hefð sem afgangurinn af fjölskyldunni er örugglega til með að viðhalda en ég get bara búið til tvöfaldan skammt af dökka ísnum svo að Boltastelpan fái sinn einkaprívatís.

Maður vill nú gera öllum til hæfis á jólunum.