Netsambandið heima er aftur komið á (greinilega!) en ég er búin að komast að því að ,,á eftir" er býsna teygjanlegt hugtak.

Og þar sem sjónvarpið bauð upp á Disney-mynd um apa (ókei, tilbreyting frá Disney-myndum um hunda), skjár 1 og 2 upp á ótextaðar endursýningar á einhverju sem ég var þegar búin að sjá, hinar stöðvarnar 40 buðu upp á mismunandi óáhugavert efni (undantekning: fyrsti þátturinn af Já, forsætisráðherra á BBC Prime), ég fann ekkert að lesa nema rómverska krimma, sem ég er búin að fá nóg af í bili, og efnafræðistúdentinn mátti ekki vera að því að sinna móður sinni af því að hann var upptekinn af að drekka Jack Daniels og spila tölvuleiki við einhverja aðra efnafræðistúdenta - ja, þá fór ég bara snemma að sofa.

Veitti kannski ekki af; efnafræðistúdentinum fannst ég svo hundakuðruntuleg í gærkvöldi að hann spurði hvað eftir annað hvort eitthvað væri að mér. En ég var bara syfjuð, þreytt og pirruð og verst að ég vissi ekki hvort ég átti að vera pirruð út í Símann eða Og Voðafón.

En nú er ég útsofin, úthvíld og hætt að vera pirruð, sólin skín, fallegt gluggaveður og (þetta er sérstaklega fyrir karl föður minn) það hefur gránað í Esjunni.