Þegar maður er netsambandslaus heima allt kvöldið (vonandi kemst það í lag fyrir helgi) og Davíð Oddsson að stefnuræða í sjónvarpinu, ja, þá er ágætt að Skjár 2 er með opna dagskrá þennan mánuðinn. Svo að ég settist í sófann og horfði á bíómyndir. Þegar ég var búin að horfa á tvær löggu- og bófamyndir í röð, þá var ég búin að komast að þeirri niðurstöðu að löggurnar í svoleiðis myndum væru gerðar allt of vitlausar. Sko. Önnur löggan (ef þær eru tvær, eins og einmitt var í þessum báðum) á alltaf fjölskyldu (hinn er alltaf einstæðingur) - allavega einhverja konu sem honum stendur ekki á sama um, eiginkonu/kærustu/dóttur/systur, einstöku sinnum mömmu. Og seint í myndinni ræna bófarnir alltaf þessari kvenpersónu og þegar hæst stendur birtist aðalbófinn með hana bundna og kjökrandi og heldur byssu eða hníf að hausnum á henni. Og maður veit alltaf um leið og þessi kvenpersóna birtist á skjánum snemma í myndinni að þetta á eftir að gerast. En þetta kemur alltaf löggunni jafnmikið á óvart. Horfa löggur í amerískum bíómyndum aldrei á hasarmyndir?

Ég spurði efnafræðistúdentinn hvort hann mundi ekki, ef hann væri lögga að eltast við harðsvíraða bófa, byrja á því að tryggja að mamma hans og kærastan hans væru öruggar og í felum svo bófarnir næðu þeim ekki. Hann starði bara á mig og virti mig ekki svars. Núna er ég sannfærð um að ef hann væri lögga væri ég löngu dauð. Allavega ef hann væri lögga í Los Angeles.