Ég ákvað að fara á útsölur í dag og leita mér að skóm. Ekki gat ég farið í búðina sem ég keypti mér tvenna síðustu skóna mína í, hún eyðilagðist í eldi í haust, svo að ég ákvað að rölta upp Laugaveginn og gá hvað ég rækist á. Síðast þegar ég var að leita að skóm á Laugaveginum var skóbúð í öðruhverju húsi, eða það fannst mér allavega. Núna eru næstum engar eftir og þessi ein eða tvær sem ég fann áttu enga skó sem mér líkaði. Svo að ég varð að fara upp í Kringlu, sem ég geri yfirleitt ekki ótilneydd.

Auðvitað notaði ég tækifærið fyrst ég var þó komin þangað og skoðaði útsölur víðar en í skóbúðum. Mátaði aðskorinn síðkjól, sem var ekki sérlega góð hugmynd. Minnti mig á kjólinn sem ég festist í inni í mátunarklefa í vissri búð hér í bæ fyrir mörgum árum - það er að segja á þeim árum þegar ég var svo feimin að ég hefði frekar dáið drottni mínum í kjólnum en kallað á afgreiðslustúlkuna eftir hjálp. (Ekki misskilja, ég festist ekkert í þessum - hann var bara svipaður í útliti.) Það tók mig tíu mínútur að mjaka mér úr kjólnum og afgreiðslustúlkan horfði auðvitað mjög tortryggin á mig þegar ég loksins kom út úr klefanum. Ég kom aldrei inn í þessa búð aftur.

Venjulega þegar ég fer í búðir til að leita að einhverju sérstöku kem ég heim með eitthvað allt annað (hér áður fyrr oftast föt á börnin mín, í seinni tíð gjarna eitthvert eldhúsáhald). Það gerði ég líka í þetta skipti en mér tókst þó að finna skó líka. Það er afrek út af fyrir sig þegar ég er annars vegar.