Hafnfirðingar eru enn kjöthleifslausir - samkvæmt höfðatöluviðmiðun alltsvo - því að húsmóðurinni á Kárastígnum barst óvænt boð með mjög skömmum fyrirvara á galakvöldverð Félags matreiðslumeistara, sem var að sjálfsögðu þegið eftir snögga umhugsun þótt það þýddi að efnafræðistúdentinn yrði sjálfur að steikja sér hamborgara í kvöldmatinn.

Galakvöldverðurinn fór svo hið besta fram, ellefu réttir með tilheyrandi vínum og dansiball á eftir. Að öðru ólöstuðu verður að segjast að dádýracarpaccioið stóð upp úr, þar var ekki hægt að benda á neitt sem betur mátti fara. Sumir hinna réttanna voru kannski fullflóknir og þá er auðveldar að finna að einhverju einu atriði, þótt ekkert væri vont eða misheppnað -bara kannski bragð sem drukknaði eða var of afgerandi, eitthvað eldað hálfri mínútu of lengi eða ekki alveg nógu heitt, þannig smáatriði sem maður getur sett út á en er ekkert að láta fara í taugarnar á sér. Annars var auðvitað fullt af frábærum hlutum þarna og ýmislegt sem kom bragðlaukunum á óvart. Ég gat nú ekki kysst alla kokkana sem komu að eldamennskunni, en einn eða tvo útvalda kannski ...

Ég hef ekki borðað svona margréttaða máltíð með sérvöldum vínum síðan við efnafræðistúdentinn fórum á Roussillon í Pimlico í tilefni af tvítugsafmæli hans fyrir nærri tveimur árum. Þar borðuðum við tíu rétti að mig minnir - að sumu leyti einfaldari eldamennska en í kvöld en allt afar vel heppnað (þótt frönsku ostarnir féllu ekki í smekk drengsins). Og enduðum á sérlega góðu tólf ára gömlu Calvados. Því miður gleymdi ég uppáhaldshattinum mínum á staðnum og komst ekki aftur þangað til að ná í hann, það var eini gallinn við kvöldið. Ég gleymdi hins vegar engu á Grand hótel í kvöld - ekki svo ég viti.