Spegillinn, skopskynið og skyndibitarnir

Fyrst ég minnist á skyndibita - eða nei, fjandinn, ég var ekkert búin að minnast á skyndibita hér, það var á Facebook, maður ruglar þessu drasli öllu saman ... En allavega, fyrst ég minntist ekki á skyndi ... nei. Sleppum því.

En á dögunum var ég að vinna frameftir og var að deyja úr hungri þegar ég gekk af stað heim á leið í rigningunni. Svo að mér datt allt í einu í hug að koma við á Tommaborgurum og fá mér hamborgaratilboð þar; ægilega langt síðan ég hafði komið þangað. Mistök reyndar, dýr hamborgari og vondar franskar, staðnum hefur farið töluvert aftur - en það er önnur saga. Allavega, ég greip blað að skoða meðan ég beið eftir borgaranum mínum. Það reyndist vera Spegillinn gamli. Frá 1967 eða svo.

Ég las Spegilinn í gamla daga, pabbi keypti hann oft, og fannst hann ekki mjög fyndinn þótt teikningarnar væru skondnar margar hverjar. Ég vissi að þetta var skopblað og taldi víst að þetta væri fullorðinnagrín sem börn gætu ekki skilið og gúteraði það svosem alveg. Ég skildi ekki alltaf húmor fullorðinna. Til dæmis ekki þegar ég sagði eitthvað í fyllstu einlægni sem allir hlógu að, þá skildi ég ekki hvað var fyndið.

En nú las ég í gegnum Spegilinn (neinei, ég beið nú ekki svo lengi eftir borgaranum, ég las meðan ég borðaði og heftið var skolli þunnt) og mér stökk ekki bros. Það var nákvæmlega ekki neitt í blaðinu sem mér fannst vitund fyndið. Ekki einu sinni skondið. Og það var ekki vegna þess að ég þekkti ekki atburðina sem verið var að vísa í eða fólkið sem nefnt var. Þetta var bara ekkert fyndið. Ekki einu sinni brandararnir á miðopnunni, þeir voru svo gamlir að þeir gengu á krukkum.

Og nú er ég að velta fyrir mér:

Var þetta helsta og frægasta skopblað þjóðarinnar skrifað af svona gjörsamlega húmorlausum mönnum (þegar hér var komið sögu allavega)?

Eða hefur skopskyn þjóðarinnar breyst svo rosalega á 40 árum að það sem þótti bráðfyndið þá sé bara knosandi leiðinlegt núna?

Eða er ég svona gjörsneydd þroskuðum húmorískum sans, þótt ég sé löngu orðin fullorðin?