Þrjátíu ár frá Kópaskersskjálftanum, já. Hann fannst mjög vel á Akureyri; ég var í tíma uppi á lofti í Gamla skólanum, þetta var um hálftvöleytið ef ég man rétt. Líklega var Gunni Frímanns að kenna, félagsfræði eða stjórnmálafræði eða eitthvað annað sem talið var séns á að troða í okkur sem fórum í félagsfræðideildina af því að við gátum hvorki lært stærðfræði né þýsku. Það lék allt á reiðiskjálfi í stofunni, en reyndar litlu meira en þegar fjölmennur bekkur þrammaði niður brattan stigann við hliðina. Samt vissum við strax að þetta var jarðskjálfti.

Nema Gvendur (lengst til vinstri á myndinni) hann var frá Ísafirði og hafði enga reynslu af jarðskjálftum.

Skjálftakippurinn stóð ótrúlega lengi yfir og þetta gamla timburhús stundi og kveinaði en við sátum auðvitað sem fastast.

-Hvað var þetta? spurði Gvendur um leið og skjálftanum linnti.

-Þetta var jarðskjálfti, svaraði einhver, kannski Stjáni.

-Var þetta jarðskjálfti? sagði Gvendur með ískaldri fyrirlitningu í röddinni.

Ég er ekki frá því að jarðskjálftinn hafi minnkað heldur í huga okkar hinna þegar við sáum hvað Vestfirðingnum þótti lítið til þessa náttúrufyrirbæris koma.

(Glöggir lesendur taka kannski eftir því að ég hef tekið upp nýja ritstjórnarstefnu varðandi myndbirtingar á blogginu. Ég er reyndar ekkert viss um að það hafi verið Stjáni sem upplýsti Gvend um skjálftann, það gæti allt eins hafa verið verið Finnbogi eða Varði, en ég fann bara enga mynd af þeim og auk þess er Stjáni þekktari, þannig að mér finnst einboðið að tengja hann við málið.)