Hamfarir og heppni

Alveg sá ég fyrir mér þegar ég kom heim í gær hvernig farið hefði fyrir matreiðslubóksafninu ef ég byggi á Selfossi. Að ekki sé talað um leirtauið og glösin. En ættarsilfrið hefði nú sloppið að mestu.

Það er erfitt að setja sig í spor þeirra sem horfa á mestalla sína persónulegu muni ónýta, skemmda eða liggjandi eins og hráviði um allt. Verðmæti í krónum og aurum er auðvitað minnsta málið - suma hluti er ekki hægt að bæta vegna minninganna sem þeim tengjast eða annarra óáþreifanlegra þátta.

Annars - æi, ég á svosem eitt og annað sem mér þætti missir í. En ég man reyndar ekki eftir neinum dauðum hlut sem ég er bundin verulega sterkum tilfinningaböndum. Þegar upp er staðið er fólk það eina sem skiptir mig verulegu máli. Og ég er svo ótrúlega heppin að undanfarið fimmtíu og eitt ár hef ég aldrei orðið fyrir neinum missi.

Þar með er ekki sagt að enginn hafi dáið í kringum mig, enginn sem mér þótti vænt um. Öðru nær. En það fólk hefur allt farið í friði, satt lífdaga.

Þegar hamfarir ríða yfir fer ég stundum að hugsa um hvað ég hef verið lánsöm í lífinu. Þrátt fyrir allt.