Þegar jörðin skelfur

Nú er verið að tala um að margir hafi slasast eitthvað, skorist og orðið fyrir hlutum sem duttu. Ég vona sannarlega að enginn sé alvarlega slasaður en hugurinn er hjá þeim sem líður illa, eru meiddir, hræddir eða óttaslegnir. - Bæði Björn Bjarnason og Bogi Ágústsson hafa talað um manntjón en eiga þá við slasaða. Mér varð satt að segja svolítið illa við, mér finnst manntjón eingöngu eiga við það þegar menn farast - en líklega er hitt til líka.

Fegin var ég að einkasonurinn og skylmingastúlkan voru við mælingar sínar norður í Kröflu en ekki á Suðurlandi einhversstaðar. Eða að þau voru þar núna en ekki þegar Kröflusvæðisskjálftar voru næstum daglegur viðburður eins og hér áður fyrr. En þau voru reyndar búin að ljúka mælingum og komin langleiðina á Krókinn þegar skjálftinn kom.

Boltastelpan var í sjúkraþjálfun og var að hoppa á trampólíni þegar skjálftinn reið yfir en áttaði sig samt á að það var jörðin sem skalf en ekki trampólínhoppið sem var svona öflugt. Danski sjúkraþjálfarinn hennar var aftur á móti mjög upprifinn yfir sínum fyrsta jarðskjálfta, að mér skildist.

Minn fyrsti skjálfti var aftur á móti náttúrlega Skagafjarðarskjálftinn 1963. Hann var náttúrlega 7 á Richter en þar sem hann átti upptök fyrir utan mynni Skagafjarðar og ég átti þá heima frammi í Blönduhlíð var hann ekkert óskaplega sterkur þar - man ekki eftir að neitt dytti úr hillum en það hrundi eitthvað af grjóti úr Feykinum. Hann var að kvöldi til, ég var háttuð en glaðvakandi en Eiríkur bróðir var sofnaður og missti alveg af skjálftanum; var náttúrlega grútspældur daginn eftir.

Svo er mér Kópaskersskjálftinn auðvitað minnisstæður, ég sagði frá honum hér.

Þegar 17.-júní-skjálftinn reið yfir var akkúrat nýbúið að saga burt hluta af vegg milli eldhússins og borðstofunnar hjá mér. Ég hafði að vísu leitað ráða hjá verkfræðingi áður en það var gert en ég man að um leið og skjálftanum lauk (ég var ein heima) gekk ég fram í eldhús, horfði upp í loftið fyrir ofan gatið í vegginn og gáði hvort ég sæi nokkrar sprungur eða merki um að hundraðogtuttugukílóa pottofninn Skara og Evu, sem ég vissi að var beint fyrir ofan, væri nokkuð á leiðinni niður til mín. En það voru engar sprungur og þá var mér verulega létt.

Þegar seinni skjálftinn kom nokkrum dögum seinna var ég að skrifa bandarískri vinkonu minni tölvupóst og segja frá skjálftanum; sagði einmitt að það væri búið að spá öðrum stórum skjálfta en enginn vissi hvort hann yrði eftir tvær mínútur, tvo daga eða tvo mánuði. Eða tvö ár. Einni mínútu eftir að ég ýtti á ,,send" kom skjálftinn.