Fimmtugsafmæli, Che og kökuát

Ég fór á afmælissýningu Hagaskóla í hádeginu. Síðustu 50 árum hafði verið skipt niður á bekkina og eins og margoft hefur komið fram hér fékk bekkur Boltastelpunnar úthlutað árunum 1986-87. Í þeirra stofu hljómaði því Gleðibankinn, Millet-úlpa hékk upp á vegg og ég lánaði meira að segja matreiðslubækur frá '86 og lagði til Visareikning frá því ári, svona upp á stemmninguna. Aðrir ættingjar tíndu til gömul föt og skraut, lánuðu gínu og hvaðeina. Mesta fórnfýsi sýndi þó tengdasonur minn, sem gaf leyfi til að stilla upp fjölskyldumynd sem tekin var á fermingardag hans.

Eitthvað höfðu bekkirnir nú lagt sig mismikið fram, sýndist mér, enda kannski misjafnlega auðvelt um að afla réttu munanna eða skapa réttu stemmninguna. Og einhverjir klikkuðu ögn á tímatalinu, til dæmis sá ég Che Guevara-myndir uppi á vegg í '62-'63-stofunni, en þá vissu örugglega afar fáir Íslendingar (ef nokkrir) hver Che var. En það eru nú smámunir.

Þarna var líka herjansmikil skúffukaka á borði eftir endilöngum ganginum. -Vó, þetta hlýtur að vera lengsta kaka í heimi, sagði Sauðargæran stórhrifinn og át minnst fimm stykki af henni.