Drastískar læknisaðgerðir

Ég sit hér hóstandi eins og mæðiveikirolla. Veit ekki hvort á að rekja hóstann til stífkrampa-, barnaveiki-, mænusóttar-, lifrarbólgu- og taugaveikibólusetningarinnar eða hvort þetta er bara kvefið. Held ég hafi ekki verið sprautuð við kíghósta, annars hefði ég veðjað á hann.

Er ekki barnaveikin líklegust? Þar sem ég las í bernsku dramatískar lýsingar á aðgerðum vanbúinna nítjándu aldar lækna til að bjarga barnaveikisjúklingum gaf ég einkasyninum, sem var hjá mér í gærkvöldi, leiðbeiningar um hvernig hann ætti að bjarga lífi mínu ef á þyrfti að halda; taka beittan hníf og stinga á barkann (passa að lenda ekki á hálsslagæðunum samt), hreinsa svo slímið úr stífluðum barkanum með fjöður (gæti verið vandamál þar sem fjöður er ekki til á mínu heimili) og stinga svo hálfum lindarpenna (sem er til á mínu heimili) í gatið til að halda því opnu þar til hægt væri að bæta um betur. Þetta gerðu læknar í gamla daga og gafst vel. Skilst mér. En það var kannski gott að ég fór snemma að sofa, annars er aldrei að vita nema ég hefði hóstað svo svakalega að hann hefði neyðst til að grípa til þessara drastísku aðgerða. Ég komst svo að því þegar ég var lögst út af að þá hvarf hóstinn. Því miður er engin aðstaða hér á ritstjórninni til að leggja sig; við þyrftum að hafa svona klámsófa eins og var á Fróða.

Annars er ég enn sem komið er furðu hress eftir bólusetninguna, finn ekki einu sinni fyrir smákláða kringum neina af þessum fjórum stungum sem ég fékk í gær. Vona bara að það haldist áfram ...