Harðsoðin barnatrú

Þegar ég var lítil þóttu mér harðsoðin egg einstaklega góð. Kannski var það að hluta til vegna þess að þau voru nú ekki daglega á borðum, egg voru ekki oft til í Djúpadal eftir að minkurinn komst í hænsnakofann, sem var fyrir mitt minni, og auðvitað helst notuð í bakkelsi þegar þau voru til. Ég mátti að einhverju leyti ráða veitingum í eigin afmælisveislu og pantaði alltaf meðal annars eggjabrauð; það þótti mér svo gott. Og hunangsrúllutertu (sem ekki var með neinu hunangi) og kókoskökur (sem voru vissulega með dálitlu kókosmjöli).

En mér þóttu eggin semsagt bara góð ef þau voru harðsoðin. Og ég vildi alltaf hafa þau sem allra hörðust og var alltaf að nauða í mömmu að sjóða þau lengur svo þau yrðu örugglega nógu hörð. Hún var náttúrlega orðin leið á þessu og taldi mér trú um að ef egg væru soðin mjög lengi yrðu þau lin aftur.

Ég var einstaklega trúgjarnt barn (og er það reyndar enn) og datt ekki í hug að rengja móður mína. Trúði þessu fram á unglingsár; þá komst mamma að því að ég stóð í þessari meiningu og skildi náttúrlega ekkert í því hvernig ég hafði tileinkað mér þessa vitleysu.

Ég ætla nú ekki að segja að það hafi eimt eitthvað eftir af þessari barnatrú minni á síðustu árum. En ég hef stundum hugsað mér að gera tilraun, gá hvað gerðist ef egg væru soðin í kannski svona klukkutíma. Hvort yrðu einhverjar undarlegar efnabreytingar og hvort þau yrðu æt. En aldrei látið verða af því.

En nú er ég búin að komast að því að egg sem eru soðin í 9 mínútur, látin kólna í soðinu í 3 klukkutíma og síðan bökuð við 175°C í 40 mínútur eru bara alveg ágæt. Og hvorki harðari né linari en gengur og gerist um harðsoðin egg.

Þannig að ég get endanlega hætt að trúa bullinu í mömmu. Hún hefði alveg getað soðið eggin mín lengur.