Síldarbrýningar

Ég kom við í Bókavörðunni á leiðinni heim úr vinnunni. Bragi sagðist bara ekki eiga neitt handa mér en ég fann nú samt lúðumatreiðslubók frá útgerðarbænum Homer í Alaska, og Vísi í vikulokin, sennilega nærri komplett frá upphafi en það á ég þó eftir að skoða betur. Vonandi get ég núna tínt saman eitt heilt sett úr þessu og því sem ég átti fyrir.

Ég held annars að uppskriftirnar í Vísi í vikulokin hljóti að hafa verið fengnar úr einhverju sænsku blaði, miðað við það hvað er mikið um síld; ég er búin að finna að minnsta kosti fjögur hefti með síldarþema, sem ekki er nú mjög íslenskt. Alla síðustu öld voru ýmsir að reyna að koma Íslendingum upp á að borða síld og gekk svosem ekkert. Fyrsta íslenska fiskmatreiðslubókin - reyndar líklega sú fyrsta sem fjallar um afmarkað efni - var Ódýr fæða. Leiðbeining um matreiðslu á síld og kræklingi, sem Fiskifélag Íslands gaf út 1916 og er mest um síld (36 bls., á móti 12 um krækling). Helga Sigurðar brýndi íslenskar húsmæður til dáða í Mat og drykk: „allar íslenzkar húsmæður ættu að hafa þann sið að útvega sér síldaráttung eða eina síldartunnu eftir stærð heimilisins til vetrarforða ... Það er skylda okkar, íslenzku húsmæður, að koma því til leiðar, að borðað sé meira af síld en nú er gert ...“

Slíkar brýningar má lesa víða. En allt kom fyrir ekki, Íslendingar hafa aldrei lært almennilega að meta síld, þó með undantekningum.