Ég vaknaði í morgun við umræður um nýbúa í morgunþætti Rásar 2. Og í hádeginu fórum við þrjár á Alþjóðahúsið í súpu (ágæt súpa, reyndar). Og ég er búin að vera að lesa mér til um allskyns hitabeltiskryddjurtir í dag.

Og einhvern veginn varð þetta allt til þess að mér varð hugsað til þess þegar ég sá í fyrsta skipti mann sem var öðruvísi á litinn en skjannahvítur, eða allt að því. Slíkt fólk var nefnilega afar fáséð í Blönduhlíðinni í þá tíð. Ein kona hafði snemma á öldinni átt barn með Rússa og þóttu firn mikil. Kristel í Borgargerði var þýsk og Lindemann í skúrnum líka - gott ef ekki gyðingur í þokkabót - en þetta fólk var allt jafnhvítt og venjulegir Skagfirðingar.

En þegar ég var ellefu ára og við flutt út á Krók kom einu sinni hollenskt flutningaskip þangað að sækja hross. Útlendar skipakomur voru mjög fátíðar og þetta var slíkur viðburður að barnaskólabekkurinn minn tók strikið út á Eyri eftir skóla og safnaðist saman á bryggjunni að góna á skipið og skipverjana. Og meirihluti þeirra var svertingjar, allavega einir fjórir eða fimm. Hollendingunum þótti greinilega mjög fyndið að vekja svona mikla athygli innfæddra. Þeir söfnuðust sjálfir saman við borðstokkinn og fyrr en varði fóru þeir að kasta smápeningum niður á bryggjuna og þar var slegist um þá. Og Hollendingarnir hlógu. Seinast fóru þeir að henda bjórflöskutöppum. Það var slegist um þá líka því allir héldu að þetta væru peningar.

Mér hefur oft orðið hugsað til þessa síðan, ekki síst þegar ég sé í bíómyndum eða sjónvarpsþáttum hvar hvítir ferðamenn koma til þróunarlands eða fátækra staða og börn hópast að þeim og láta kasta til sín smámynt og sælgæti. Nema þarna snerust hlutverkin við, hvítu börnin hrintu hvert öðru til og frá í bryggjuslabbinu til að krækja í verðlitla smápeninga og svörtu mennirnir horfðu hlæjandi á. Ég ætla ekki að segja að það hafi verið nákvæmlega þetta sem kom í veg fyrir að ég þróaði með mér einhverjar hugmyndir um yfirburði hvíta kynstofnsins. En það hjálpaði.