Tannálfurinn

(af einhverri dularfullri ástæðu snýr myndin alltaf svona á blogginu, hvernig sem ég sný henni)

Sauðargæran kom í mat áðan með fjölskyldu sinni og byrjaði á því að koma í eldhúsið til að hjálpa mér að sjóða súpu úr nýsjálenskum risakræklingum og steikja lambalæri. Og svo sýndi hann mér líka laflausa framtönn sem móðir hans hafði ekki haft hörku í sér til að kippa úr.

Amman er ekki jafnviðkvæm og auk þess þaulvön svo að ég stakk puttunum upp í opið ginið á drengnum, náði taki á tönninni og kippti henni út. Þótti það vissara svona fyrir matinn svo ekki færi fyrir honum eins og móður hans, sem gleypti eina af sínum barnatönnum með pylsu sem hún var að gúffa í sig. Drengnum brá nokkuð en svo varð auðvitað afskaplega stoltur, enda er það töluverður áfangi að missa sína fyrstu tönn. Og búið að bíða lengi eftir því - besti vinurinn missti sína fyrstu fyrir ári síðan eða svo.

Svo fór hann heim með sína pínulitlu tönn. Hún á að fara undir koddann í von um gróða.