Boltastelpan segist ekki hlakka til að byrja í skólanum. Merkilegt. Mig minnir endilega að ég hafi alltaf hlakkað gífurlega til á hennar aldri. Eða ekki.

Skólinn sjálfur var reyndar í lagi, svona að mestu. Ég var oftast ein en ég var látin í friði. Leikfimin var ekki í lagi. Ég held að ég hafi gengið heim með tár í augunum eða allavega kökk í hálsinum úr hverjum einasta leikfimitíma veturinn sem ég var í sjötta bekk.

Ekki vegna þess hvað ég var mikill klaufi og gat aldrei neitt, svo að ég var alltaf valin síðust í lið (og það var alltaf verið að velja í lið), meira að segja á eftir feitu stelpunni í bekknum. Það var allt í lagi, maður vandist því. Stríðnin og háðsglósurnar var það sem sveið undan.

Eiginlega var það bara ein stelpa sem áreitti mig. Ég hef aldrei verið reið við hana en ég hef heldur aldrei getað fyrirgefið henni. Þótt við séum óðum að nálgast fimmtugt. Ég hitti hana örsjaldan og hún heilsar mér alltaf með miklum virktum, eins og við séum gamlar vinkonur. Ég er nokkuð viss um að hún man ekkert eftir þessu.