Ég skrapp út áðan til að vígja nýja menningarnæturjakkann minn. Hann er ekkert keyptur sérstaklega til að spóka sig í á menningarnótt, heldur er hann menningarnæturgjöfin mín til sjálfrar mín þetta árið.

Ég gef sjálfri mér nefnilega alltaf einhverja góða gjöf á eða í kringum menningarnótt. Þetta er hefð sem komst á hjá mér af því að á fyrstu menningarnóttinni villtist ég inn í búð og keypti mér kápu sem ég hafði eiginlega ekki efni á. Þurfti að búa til einhverja ástæðu til að afsaka þessi kápukaup fyrir sjálfri mér svo að ég ákvað að koma mér upp hefð. Gefa sjálfri mér almennilega gjöf. Og hún hefur haldist síðan.

Einu sinni keypti ég mér rándýra bók. Eitt árið var það stór og flott paellupanna og í fyrra tíu lítra stálpottur. En í dag kom ég við inni í Kringlu á leiðinni heim úr vinnunni. Fór þar inn í búð og rak augun í dökktúrkisbláan rúskinnsjakka.

Dökktúrkisblátt er einn af uppáhaldslitunum mínum. Ég er afskaplega hrifin af rúskinni.

Jakkinn var til í mínu númeri. Það er ekki sjálfgefið að svo sé. Ég mátaði hann. Hann passaði.

Ég hugsaði: ,,en mig vantar alls ekki jakka!" sem er alveg satt. Ég á böns af jökkum. Engan dökktúrkisbláan rúskinnsjakka að vísu, en samt ... Ég hengdi jakkann aftur á slána og labbaði út úr búðinni.

Þar sem ég stóð fyrir utan Hagkaup rann allt í einu upp fyrir mér að það er að koma menningarnótt. Áuðvitað! Ég get haft jakkann fyrir menningarnæturgjöfina mína!

Svo að ég fór aftur í búðina, mátaði jakkann aftur og keypti hann. Ábyggilega ekki skynsamlegasta fjárfesting sem ég hef ráðist í - en hann var reyndar ekkert sérlega dýr.

Ég held að mér eigi eftir að þykja frekar vænt um þennan jakka.