Ég held að regnhlífin sem ég keypti á járnbrautarstöðinni í Tórínó í vor sé með innbyggðum sjálfsvarnarbúnaði. Ekki fyrir mig sko, heldur fyrir sjálfa sig. Þegar hún fauk upp áðan var það ekki með því að teinarnir bognuðu og skældust eins og ég á að venja, heldur lagðist hún einfaldlega saman.

Annars tók ég eftir því einu sinni enn hvað ég er mikið úr takt við aðra. Allir þeir sem ég mætti og voru á annað borð regnhlífavæddir voru með dökkar regnhlífar, einlitar eða með lítið áberandi munstri. Mín er skræpótt í öllum regnbogans litum og ég gerði sérstaka könnun á skræpóttuheitum áður en ég fann þá réttu - það var önnur kona þarna að leita að regnhlíf (hellirigning í Tórínó þennan dag) og var greinilega í sömu hugleiðingum, ég var farin að halda að ég þyrfti að slást við hana um þessa. En hún valdi sér til allrar hamingju eina stórrósótta svo það kom ekki til.

Farin að horfa á heimsmeistaramótið. Fullt af sætum strákum þar.