Þá er það ferðasagan:

Ef ég væri hjátrúarfull hefði ég sennilega búist við hinu versta allan tímann því vel hefði mátt sjá illan fyrirboða út úr upphafi ferðar: Á Keflavíkurveginum ók rútan allt í einu fram á líkbíl sem stóð kyrr í vegarkantinum. Andartaki síðar blasti við bíll á hvolfi utan vegar og fjöldi fólks í kring, líklega að ná bílstjóranum út. Ég veit ekki hvað þarna var að gerast en vonandi hefur það ekki verið alvarlegt. Allavega áttaði ég mig fljótt á því að jafnvel þegar banaslys verður er líkbíllinn ekki sendur á slysstað, það hlýtur að hafa verið tilviljun að hann var þarna.

En að þessu frátöldu fór ferðin vel af stað. Ég keypti mér digitalmyndavél í Fríhöfninni (Sony Cybershot 5 megapixla, sem ég kann eiginlega ekkert á ennþá) og dundaði mér við að skoða hana í flugvélinni á leiðinni út. Á Stansted hafði ég innan við einn og hálfan tíma til að koma mér í EasyJet-vélina til Amsterdam en þar sem ég var bara með handfarangur var það lítið mál. Reyndar seinkaði vélinni dálítið svo að tíminn varð lengri. En þetta var þægileg flugferð, ekki síst í ljósi þess að ég borgaði um 1700 krónur fyrir farið milli Stansted og Schipol með sköttum og öllu - sama og ég hafði borgað fyrir leigubíl á Loftleiðir og rútu suður í Leifsstöð.

Klukkan var að verða 11 þegar ég kom á Hotel Terminus í Amsterdam (og tókst næstum að villast framhjá, inn í mitt Rauða hverfið - það var verið að mála og sást eiginlega hvergi í húsið fyrir vinnupöllum og dúkum). Þar var ég í herbergi uppi á hanabjálka - upp þrjár hæðir í lyftunni, gegnum dyr og inn gang, aðrar dyr, brattur stigi, meiri stigi, enn meiri stigi - aftur var ég þakklát fyrir að vera bara með handfarangur. En herbergið var notalegt og ég svaf vel um nóttina.

Á boðskortinu fyrir móttökuna var tekið fram að höllin yrði opnuð kl. 10 og maður þyrfti að vera mættur fyrir 10.45. Ég er svo stundvís að í samkomum hérlendis mæti ég gjarna fyrst af öllum; fannst að það yrði of pínlegt að gera það við svona tækifæri svo að ég mætti á Damtorg rétt um 10 og ætlaði að vera þar á rölti innan um japanska túrista og fylgjast með hvenær fólk færi að koma. En þá voru gestir þegar farnir að streyma að og ég ákvað að slást í hópinn; það var búið að setja grindur allt í kringum framhlið hallarinnar og þar stóðu ábúðarmiklar hollenskar löggur. Ég dró upp boðskortið (sem ég var búin að gera mitt besta til að hreinsa af sósublettinn sem ég setti óvart á það nokkrum dögum fyrr) og löggurnar buktuðu sig og beygðu (næstum því) og hleyptu mér inn fyrir grindverkið, en japönsku túristarnir góndu stóreygir á eftir mér; svo þurfti ég framhjá dyravörðum drottningar, sem stóðu þarna vígalegir með reist sverð. En inn komst ég.

Í höllinni þurfti ég að ganga fleiri ganga og álíka marga stiga og króka og á hótelinu, en þeir voru reyndar breiðari og ekki eins brattir og við hverja beygju var uppstrílaður kóngsþjónn að vísa veginn. Á endanum kom ég inn í stóran sal þar sem fólk var byrjað að safnast saman og þar var boðið upp á kaffi og kökur. Reyndar var kaffið ekkert sérstaklega gott og kökurnar örugglega ekki heimabakaðar. Ég hitti eitthvað af fólki sem ég þekkti - ekki marga, þetta voru held ég aðallega hollenskir menningarvitar og ég þekki fáa úr þeim geira, en þó var þarna töluvert af gestum frá Englandi og víðar og suma þeirra kannaðist ég við. Eftir nokkra kaffidrykkju var svo öllum vísað til sætis inni í öðrum sal þar sem var enn hærra til lofts og víðara til veggja; þar voru tugir sjónvarpsmanna og ljósmyndara sem höfðu reyndar takmarkaðan áhuga á mér og öðrum almennum gestum en byrjuðu að smella af í gríð og erg þegar Beatrix drottning gekk inn ásamt Bernharði prinsi, krónprinsinum og heiðursgestinum, Alan Davidson, sem í tilefni dagsins hafði farið í skærappelsínugula silkimussu og sló drottninguna alveg út; hún var bara í svart- og grámynstruðum kjól.

Athöfnin sjálf var óvenju fjörug af svona tilstandi að vera, ekki síst vegna þess að þar var sýndur bútur úr nýrri heimildarmynd um Alan, hann hélt líka sjálfur mjög skemmtilega ræðu, og svo söng sópransöngkona sem ég man ekki nafnið á rétt í svipinn nokkrar mataruppskriftir (satt) og gerði það dúndurvel. Á eftir var svo boðið upp á smárétti (eintómt sjófang, af því að þetta var Alan) og drykki og það var þá sem drottningin rakst utan í mig eins og ég sagði frá í gær. Bresku gestirnir töluðu mikið um það hvað hollenska kóngafólkið væri alþýðlegt; ég er ekki dómbær á það, man ekki eftir að hafa komist í návígi við kóngafólk fyrr. Því miður var almenningi bannað að taka myndir í höllinni, annars hefði ég kannski reynt að taka myndir á nýju vélina. Allavega af ljósa hárinu á öxlinni á krónprinsinum, ég er viss um að Séð og heyrt hefði tekið slíkri mynd fagnandi.

Framhald seinna.