London semsagt. Ég fór til London harðákveðin í að gera ekkert sérstakt og það tókst. Rölti um útimarkaði, hreiðraði um mig í sófum í bókabúðum, grúskaði í fornbókaverslunum. Slappaði af, ein í heiminum.

Mér skilst á gagnlega barninu að fjöldi fólks hafi spurt hana ,,hefurðu heyrt eitthvað frá mömmu þinni?" Og hún sagði ,,auðvitað ekki". Ég veit ekki hvers vegna ég ætti að vera að hafa samband heim frá útlöndum, nema auðvitað ef eitthvað kemur upp á. Og þar sem almennt kemur ekkert upp á hjá mér í útlöndum sem ástæða er til að hringja til Íslands útaf, þá eiga börnin mín ekki von á að heyra í mér. Þessutan er ég náttúrlega ekki með gemsa.

Ég var á Pembridge Palace-hótelinu í Bayswater, örskammt frá Notting Hill og Portobello Road. Fínn staður, allavega eftir að ég var búin að átta mig á sérkennilegu gatnakerfinu þarna - hótelið stóð við Princes Square, sem reyndist eiginlega vera út um allt, önnurhver gata í nágrenninu virtist merkt Princes Square, en ég var búin að ganga tvisvar framhjá rétta götupartinum af því að húsin öðru megin við götuna voru merkt Princes Square en hinum megin Leinster Square. Dularfullt, og reyndar minnir mig að ég hafi einhvern tíma lesið sögu eftir Agötu Christie þar sem hluti af plottinu byggðist á undarlegu fyrirkomulagi húsnúmera og götuheita. Kannski gerðist hún á þessum slóðum.

Herbergið sem ég fékk var ódýrt og fyrir því var ástæða. Það var ekki á hótelganginum, heldur í útskoti frá stigaganginum; þar gekk maður upp nokkrar tröppur, kom inn í ,,forstofu" sem var innan við fermetri að stærð og síðan kom herbergið. Baðið var aftur á móti frammi á stigapalli. En það notaði ekki nokkur maður þennan stigagang nema ég svo að þess vegna hefði ég getað farið á klósettið á tómri brókinni án þess að hneyksla nokkurn mann. Æ, já, og sjónvarpið var eiginlega bilað og þegar ég fór að hengja upp fötin mín datt sláin í fataskápnum niður ... en annars var allt í lagi með herbergið.

Ég fór ekkert sérstakt út að borða. Stundum er ég í skapi til þess þegar ég er ein á ferð, stundum ekki. Ef ég hefði verið þannig stemmd hefði ég líklega leitað uppi lítið suðurfranskt veitingahús í Soho (man ekki nafnið í svipinn, byrjar á T) og gáð hvort maturinn þar er enn jafn góður og síðast. En ég var ekki í stuði, borðaði bara á indverskum skyndibitastöðum og kaffihúsum eða fékk mér salat í Marks & Spencer.

Ég lét Oxford Street og það allt eiga sig að mestu (gat fundið allt sem ég hefði annars keypt þar í Whiteleys-mollinu í tveggja mínútna göngufjarlægð frá hótelinu), skrapp þó í kjallarann á John Lewis af því að þar er ansi góð eldhúsdótadeild, og keypti nokkra dippidútta sem mig bráðvantaði (eða þannig). Kom líka við í Borders, fór upp í matreiðslubókadeildina og gáði hvort þeir ættu bók eftir mig. Þeir áttu hana. Ég skal bara játa það hér og nú að ég er svo hégómagjörn að ég fæ alltaf smákikk út úr því að sjá Icelandic Food and Cookery í hillu í útlendri bókabúð.

Hún var líka til í Books for Cooks en það vissi ég nú fyrir. Þar keypti ég nokkrar matreiðslubækur, aðallega afrískar, og borðaði ferlega góða súkkulaðiköku sem ég þarf að reyna að endurgera. Leit inn í Spice Shop, Fresh n'Wild og fleiri búðir í Notting Hill, og ranglaði auðvitað lengi um á Portobello Road. Enn lengur samt í Camden Town. Lengst þó líklega á Charing Cross Road. Samt tókst mér að koma bara með 14 matreiðslubækur heim. (Og langan óskalista yfir bækur sem ég á eftir að panta sumar hverjar frá amazon.co.uk á næstu mánuðum.) Ég gat stillt mig um að kaupa eiginlega allt nema bækur sem ég hafði aldrei séð áður og vissi að væru sennilega ekki til hjá þeim netverslunum sem ég skipti helst við - Taste of Zanzibar, til dæmis, The Cuisine of Dominica, Classic Nigerian Cooking - og svo bækur sem mig hafði lengi langað í en fann á sérlega góðu verði á fornbókaverslunum. Til dæmis Seductions of Rice og From the Lands of Figs and Olives. Og The Nigel Lawson Diet Cookbook, eftir stjúpmömmu Nigellu. Ég er ekki vön að kaupa bækur með ,,diet" í titlinum en ég gerði undantekningu með þessa.

Nei, ég á ekki of margar matreiðslubækur.

Ég hafði ekkert að gera á sunnudeginum eftir að ég tékkaði mig út af hótelinu svo að ég fór niður að Whitehall að horfa á Memorial Day-skrúðgönguna. Drottningin keyrði framhjá í límósínu en mér fannst ekki mikið til koma eftir að hafa lent í samstuði við Hollandsdrottningu nokkrum dögum fyrr. Við hliðina á mér stóð kona á svipuðum aldri og ég og hafði með sér son sinn, þrekvaxinn og lúðalegan ungling, alveg einstaklega breskan í útliti. Hann lét frekar gelgjulega, kom með heimskulegar athugasemdir og virtist ekki hafa mikinn áhuga á að vera þarna. En klukkan ellefu hringdi Big Ben og svo ríkti algjör þögn í tvær mínútur. Um leið og henni lauk tók strákurinn utan um mömmu sína og faðmaði hana mjög innilega og ég sá tár renna niður kinnar hans. Þá áttaði ég mig á því að þessi mæðgin voru ekki þarna sem forvitnir túristar eins og ég; þau voru að minnast einhvers sem þau höfðu misst í stríði.