Ég ákvað að vera ekkert að stressa mig á greinaskrifum í kvöld, fyrst ég var búin að baka kökurnar og skipuleggja matarboðin. Settist bara flötum beinum í sófann með rauðvínsglas.

Þegar ég var hálfnuð úr því rak ég mig í það af alkunnum brussugangi, það valt um koll og rauðvínið flóði yfir borðið.

- Er þér eitthvað í nöp við fjarstýringarnar, spurði efnafræðistúdentinn þegar hann var búinn að ná í þurrku. Þetta er í annað skiptið á nokkrum dögum sem ég helli einhverju niður svo að bæði flæðir undir og skvettist yfir fjarstýringarnar sem liggja útum allt stofuborð. Ég þarf að fá mér eitthvert ílát undir þær. Vatnsþétt.

- Fokk fjarstýringarnar, sagði ég. - Verra með rauðvínið.

- Nú, á hvað skvettist rauðvínið? spurði hann.

Stundum er hann dálítið sljór, þessi elska. En hann náði þó í nýtt glas af rauðvíni handa mér. Og þurrkaði af borðinu.

Þetta er öðlingsdrengur.