Ég fatta ekki alveg fólk sem lætur blekkjast af svona píramídadæmi.

Ég er búin að vita að þetta virkar ekki, alveg frá því að ég var tíu ára og fékk sent servíettukeðjubréf frá Grétu frænku minni á Seltjarnarnesi. Maður sendi eina servíettu til efsta nafnsins á listanum, sendi fjögur eða sex bréf áfram og eftir nokkrar vikur átti maður að vera búinn að fá 256 flottar servíettur. Eða eitthvað. Ég valdi fallega servíettu úr servíettusafninu mínu (allar stelpur áttu servíettusafn á þeim árum), sendi hana einhverri stelpu á Seltjarnarnesi eða einhversstaðar, kom af mér þessum fjórum eða sex bréfum og settist svo niður og beið spennt. Vonaði að fleiri hugsuðu eins og ég og veldu fallega servíettu til að senda áfram. Og beið. Og beið. Á endanum fékk ég reyndar eina vesæla servíettu. Ferlega ljóta, ég setti hana ekki einu sinni í safnið.

Mörgum árum seinna fékk ég annað bréf þar sem manni var boðið upp á að senda efsta nafninu á listanum kallinn sinn og fá í staðinn 256 aðra kalla (eða eitthvað). Mér fannst þetta pínulítið freistandi fyrst. Ég horfði á þáverandi kallinn minn og velti vöngum. Var alveg til í að losna við hann svona sársaukalaust. En svo áttaði ég mig náttúrlega á því að a) aðrar konur væru örugglega ekkert frekar til í að láta frá sér góða kalla en fallegar servíettur og b) ég væri ekkert endilega betur sett með 256 gölluð eintök en eitt.

Síðan hafa píramídar ekki höfðað til mín.