Ég hef oft nefnt staðalímyndir að undanförnu og þegar ég var að rölta í vinnuna áðan fór ég að hugsa um eina slíka, sem ég passa kannski ekki nógu vel inn í. Það er ömmuímyndin. Ég er nefnilega búin að vera í fríi frá ömmuhlutverkinu í hálfan mánuð en nú er von á fjölskyldunni frá Krít í kvöld og ég geng inn í það aftur. Og ég er bara ekki alveg að standa mig þar, ekki ef ég skoða staðalímyndina.

Í langflestum þeim bókum sem ég las þegar ég var krakki, og las fyrir börnin mín þegar þau voru lítil, og núna fyrir barnabörnin, þá hafa ömmur verið tiltölulega einsleitur hópur, að vísu alltaf með undantekningum. Þetta kemur fram bæði í texta og ekki síður í myndskreytingum.

Ömmur eru gráhærðar og hrukkóttar með gleraugu. Ókei, ég er með gleraugu, en ég er tiltölulega hrukkulítil og það er ekki eitt grátt hár í hausnum á mér. (Ömmur segja heldur ekki ókei í tíma og ótíma en það er önnur saga.)

Ömmur eru alltaf heima, þær vinna ekki úti. Ég reikna með að vera á vinnumarkaði í tuttugu til tuttugu og fimm ár í viðbót og verð trúlega orðin langamma þegar ég hætti.

Ömmur dunda sér við að steikja kleinur, baka pönnukökur, prjóna fyrir framan sjónvarpið og dútla sér í garðinum. Kleinur og pönnukökur, jújú. En ég spila tölvuleiki og flakka á Netinu í stað þess að prjóna og reyta arfa.

Ömmur fara á fund í kvenfélaginu eða félagi eldri borgara. Ég fer á Vínbarinn eða Næsta bar.

Ömmur lesa ævisögu Jóns Baldvins, Húsfreyjuna og minningargreinarnar í Mogganum. Ég kaupi ekki Moggann og les þessa dagana aðallega um svall, svik og svínarí í Róm til forna. Og matreiðslubækur náttúrlega, en það er alveg bærilega ömmulegt.

Ömmur horfa á dýralífsþætti, Maður er nefndur og The Bachelor (allavega þessar sem vinna með mér). Ég horfi eiginlega ekki á neitt þessa dagana nema Red Dwarf og The Young Ones á BBC Prime.

Ömmur eru gamlar. Sko. Í fyrra var ég í heimsókn hjá gagnlega barninu mínu og þá kom Boltastelpan dótturdóttir mín heim úr skólanum og bekkjarsystir hennar með henni. Boltastelpan taldi ástæðu til að kynna mig fyrir vinkonunni og gerði það með orðunum: ,,Þetta er amma mín. Hún er fjörutíu og fimm ára." Bekkjarsystirin leit á mig og sagði svo: ,,Mamma mín er eldri en þú." Bætti svo við eftir andartaksþögn: ,,Og ég á tvo yngri bræður."

Mér leið eins og ég hefði hrapað niður um mörg þrep í ömmuvirðingarstiganum, enda held ég að það hafi verið tilgangurinn.

Ég held að það sé langt í að ég verði einhver myndabókaamma.