Ég fór að velta því fyrir mér áðan hvað veldur því að stundum sér fólk ekki langeinföldustu lausnina á einhverju þótt hún blasi við öllum öðrum. Eða kannski er ,,einföldustu" ekki rétta orðið, því slík lausn felur oft í sér að í staðinn fyrir að endurtaka einhvern mjög mjög einfaldan verknað (ýta stöðug á sama takkann á lyklaborði, eitthvað slíkt) þarf að gera eitthvað sem er kannski örlítið flóknara en vinnur verkið á hundrað sinnum styttri tíma. Maður bara sér það ekki fyrr en einhver bendir á það.

Ég gæti sagt margar svona sögur af sjálfri mér en það dæmi sem ég man samt best eftir var strákur sem ég þekkti einu sinni. Ég sat á móti honum við borð í sjoppunni í Varmahlíð; hann hafði verið að borða franskar af pappadiski og var búinn með skammtinn en var enn svangur. Einhver annar, sem líka hafði keypt sér franskar en hafði svo enga lyst, ýtti til hans diskinum sínum og sagði honum að hann mætti eiga frönskurnar. Strákurinn fór að tína þær yfir á diskinn sinn með tannstöngli. Eina í einu, hægt og rólega. Ég horfði á nokkra stund og spurði svo hvers vegna hann tæki ekki einfaldlega diskinn og hellti kartöflunum yfir á sinn disk. Hann leit á mig, leit á diskinn, svo aftur á mig, sagði ,,Andskoti ertu snjöll," og tók diskinn með kartöflunum, hvolfdi þeim yfir á sinn disk og borðaði þær svo. Með tannstönglinum.

Nokkrum mánuðum seinna var þessi strákur skorinn upp við heilaæxli og eftir að ég frétti það hef ég alltaf kennt því um. En reyndar gerðist atvikið á sunnudegi um verslunarmannahelgi. Það gæti líka verið skýring.