Rétt eftir að Matarást kom út á sínum tíma var hringt í mig í vinnuna snemma dags. Á línunni var þekkt últrahægrikona sem hafði lesið fréttatilkynningu um bókina í Mogganum þá um morguninn og fyllst þvílíkri gleði að hún gat ekki beðið með að segja mér hvað þetta væri glæsilegt framtak hjá mér. Reyndar komst ég aldrei að því hvort konan hafði nokkurn áhuga á matargerð yfirhöfuð, enda var það ekki tilefni hrifningar hennar; brátt kom í ljós að hún var þeirrar skoðunar að þetta væri bók þar sem hefðbundið húsmóðurhlutverk - þar með talið auðvitað eldamennska - væri hafið til skýjanna, og innan tveggja mínútna hafði lofræða konunnar snúist upp í reiðilestur um rauðsokkur og annan slíkan lýð sem væri jafnvel fylgjandi fóstureyðingum; það var greinilegt að hún gekk út frá því vísu að þar sem ég hefði skrifað matreiðslubók hlyti ég að vera á sama máli.

Ég tók þann kost að þegja; ég er ekki mikið fyrir konfrontasjónir, allra síst þær sem ég veit fyrirfram að yrðu tilgangslausar með öllu, og á endanum kvöddumst við með virktum, ég og frúin.

Mér þykir miður að þurfa að viðurkenna að stundum dettur mér þessi kona í hug þegar ég heyri í eða les skrif eftir suma femínista. Alveg sama hversu mikið ég er sammála þeim, þá er það þessi einstrengingslega afstaða sumra þeirra, þessi neikvæðni og reiði í garð karla (og reyndar líka sumra kvenna) sem fælir mig frá. Ég er til dæmis satt að segja ansihreintmikið sammála því sem Unnur er að skrifa í dag um femínisma og kynlíf, og ég held að baráttan fyrir breyttu viðhorfi kvenna til eigin líkama og kynlífs mundi skila miklu meiru en barátta gegn klámi (og jú, ég veit að þetta hangir töluvert saman).