(function() { (function(){function b(g){this.t={};this.tick=function(h,m,f){var n=void 0!=f?f:(new Date).getTime();this.t[h]=[n,m];if(void 0==f)try{window.console.timeStamp("CSI/"+h)}catch(q){}};this.getStartTickTime=function(){return this.t.start[0]};this.tick("start",null,g)}var a;if(window.performance)var e=(a=window.performance.timing)&&a.responseStart;var p=0=c&&(window.jstiming.srt=e-c)}if(a){var d=window.jstiming.load; 0=c&&(d.tick("_wtsrt",void 0,c),d.tick("wtsrt_","_wtsrt",e),d.tick("tbsd_","wtsrt_"))}try{a=null,window.chrome&&window.chrome.csi&&(a=Math.floor(window.chrome.csi().pageT),d&&0=b&&window.jstiming.load.tick("aft")};var k=!1;function l(){k||(k=!0,window.jstiming.load.tick("firstScrollTime"))}window.addEventListener?window.addEventListener("scroll",l,!1):window.attachEvent("onscroll",l); })();

Konan sem kyndir ofninn sinn

Eldhúsreyfarar miðaldra matargúrús á Skólavörðuholtinu

30.3.03

Samtökin Slow Food voru stofnuð af því að stofnandanum, Carlo Petri, ofbauð þegar McDonalds-staður var opnaður við Spænsku tröppurnar í Róm. Sama sumar var ég stödd í Róm og lenti einu sinni í því að standa í biðröð utan við McDonalds þegar opnað var (en það var ekki mín hugmynd). Seinna bætti ég fyrir þetta með því að gerast félagi í Slow Food. Það entist að vísu bara í eitt ár, mér fannst þetta ekki vera félagsskapur fyrir mig. Líklega á ég betur heima í McDonalds-biðröðinni.

Ókei, ég er reyndar afskaplega lítið hrifin af McDonalds og öðrum svipuðum skyndibitum. Það þýðir ekki að skyndibitar séu endilega slæmir, öðru nær. Sumir skyndibitar sem ég elda eru satt að segja frekar góðir. En matur sem er eldaður í rólegheitum og borðaður í mestu makindum er samt oft miklu betri. Og sumir slíkir réttir passa sig sjálfir, maður setur þá bara í ofninn og gleymir þeim klukkutímum saman.

Hér kemur uppskrift að rétti sem mætti stinga í ofninn áður en haldið er af stað í vinnuna en það mætti líka láta hann vera í ofninum yfir nótt, taka hann út að morgni og kæla og hita hann svo upp um kvöldið. Þetta er hálfgerð osso buco-uppskrift en hér eru notaðir heilir lambaskankar. Eða leggir. Af einhverri ástæðu eru þetta stundum kallaðir grillleggir í búðum, ég veit ekki hvers vegna þar sem þetta er kjöt af því tagi sem hentar best fyrir hæga, raka steikingu eða suðu, en ekki fyrir þurra, hraða eldun við háan hita eins og grillsteiking er oftast nær. Þeir geta svosem alveg verið þokkalegir þannig en svona kjöt nýtur sín oftast miklu betur ef það er látið malla lengi við vægan hita. Reyndar má alveg hækka hitann upp í svona 140°C og stytta tímann í 3 klst eða svo. Hitt er bara betra.

Lambaskankar í ítalskri tómatsósu

4 lambaskankar
nýmalaður pipar
salt
hveiti
100 ml ólífuolía
2 rauðlaukar, saxaðir
2-3 sellerístönglar, saxaðir
250 g gulrætur, skornar í bota
3 hvítlauksgeirar, saxaðir smátt
200 ml þurrt hvítvín (eða vatn)
2 lárviðarlauf
2 dósir saxaðir tómatar
500 ml soð eða vatn
nokkrar svartar ólífur


Ofninn hitaður í 100°C. Pipar og salti núið vel inn í kjötið og það dustað upp úr hveiti. Helmingurinn af olíunni hitaður á í potti sem þolir að fara í ofninn eða á pönnu og kjötið brúnað á öllum hliðum. Svo er það tekið upp og sett á disk (eða í eldfast fat með loki ef notuð er panna). Laukur, sellerí, gulrætur og hvítlaukur sett á pönnuna, hitinn lækkaður og látið krauma undir loki í um 10 mínútur. Þá er kjötið sett aftur út í (eða grænmetinu hellt í eldfasta mótið) og víninu hellt yfir. Látið sjóða ögn niður. Tómötum, lárviðarlaufi og soði eða vatni bætt í pottinn; best er að vökvinn fljóti næstum yfir kjötið. Ólífunum bætt út í og kryddað með pipar og salti. Afganginum af olíunni hellt yfir, þétt lok sett á pottinn og sett í ofninn, daglangt eða yfir nótt (6-7 klukkutímar ættu að duga). Látið bíða nokkra stund eftir að potturinn er tekinn úr ofninum. Borið fram með pasta. Og gjarna gremolata líka.

|