Ég er líklega ein af fáum sem fór ekki á brúðkaupssýninguna Já í Smáralindinni um síðustu helgi. Ég veit svosem ekki hvað allt þetta fólk var að gera en kannski er svona ofboðslega almennur áhugi á brúðkaupsveseni. (Jájá, ókei, ég veit, ég skrifaði einhverjar greinar í brúðarblað Gestgjafans sem er rétt ókomið út. Það er allt annað mál.)

Mín kynslóð gerði yfirleitt ekki mál úr því að gifta sig. Ef við gerðum það yfirleitt. Maður laumaðist til sýslumanns eða fógeta og sagði kannski engum frá fyrr en eftir á. Eða hafði bara allranánustu fjölskylduna viðstadda og svo var kannski farið út að borða. Eða hélt litla veislu fyrir nánustu fjölskyldu og vini. Jú, sumir höfðu reyndar stærri veislur og giftu sig í kjól og hvítt en það var aldrei svona mikið tilstand eins og núna. Eiginlega hafði ég ekki gert mér grein fyrir hvað það er mikið mál að gifta sig fyrr en ég villtist inn á síðu á brúðkaup.is sem heitir Neyðartaska brúðhjóna og sá allt sem er lífsnauðsynlegt að brúðurin hafi nálægt sér á brúðkaupsdaginn og er það víst á ábyrgð einhvers nákomins að sjá um að taskan sé til staðar allan tímann. Ég segi fyrir mig, ef ég væri að gifta mig og vissi af til dæmis gagnlega barninu nærstöddu með straujárn, aukamyndavélar, sikkrisnælur og límbandsrúllu í tösku, þá yrði ég hreint ekki neitt afslappaðri. Ég mundi spyrja hana hvern andskotann hún væri að þvælast með þetta straujárn. Og töskuna yfirleitt. Þetta eru að minnsta kosti fimmtíu sextíu hlutir og taskan þyrfti örugglega að vera stærri en sú sem ég tek með mér í helgarferðir til útlanda ef hún ætti að rúma það allt.

En til allrar hamingju fylgist enginn í minni fjölskyldu með tískunni, allavega ekki hvað þetta varðar, og fólk er enn að laumast til að gifta sig eða gerir það frekar látlaust. Allavega hefur enn ekki verið þörf á neyðartösku.