Einhverntíma á þeim árum sem ég bjó á Heimavist MA, þá var það í hádegishléinu einn daginn að hópur fólks hafði safnast saman á herbergi Skútunnar á Spena eins og gjarna gerðist. Hann bjó þá einn, opinberlega að minnsta kosti, og hafði fært bæði rúmin saman eins og tíðkaðist þegar fólki hafði tekist að losa sig við herbergisfélagann. Nú bar svo við að Skúta var nýbúinn að heimsækja Teoríukappann og hafði grúskað í þeim hluta pornóblaðasafnsins sem kappinn var til í að lána völdum persónum (svæsnari blöðunum hélt hann eingöngu fyrir sjálfan sig) og fengið bunka að láni sem hann kom með niður á herbergi. Allir köstuðu sér nú yfir bunkann og plöntuðu sér niður hver með sitt blað. Og kaffibolla, það tilheyrði í þessu herbergi.
Þá var barið að dyrum. Húsráðandi kallaði ,,kom inn" þar sem hann sat með sitt Rapport-blað í jógastellingu innst á rúminu, innikróaður af pornólesandi stúlkum og drengjum. Dyrnar opnuðust og inn kom síðhærður gleraugnaprýddur ungur maður, sem reyndar brá allsvakalega þegar hann áttaði sig á því að þarna voru að minnsta kosti tíu manns fyrir, flestir liggjandi í sama fletinu (allir alklæddir að vísu!) og allir niðursokknir í kaffidrykkju og klámblöð. Honum tókst þó að hiksta upp erindinu, sem var að hann væri að vinna að verkefni í tengslum við sálfræðinám sitt í Háskólanum og langaði að biðja viðstadda að taka þátt í einhverri könnun eða viðhorfsprófi sem hann var með. Allir tóku vel í þetta, lögðu frá sér pornólitteratúrinn, tóku við krossaprófsblöðunum af manninum og byrjuðu að svara spurningum af ekki minni áhuga en þeir höfðu lesið klámið áður. Sálfræðinemanum var boðið kaffi og hann settist í eina lausa stólinn og sat þar eins og illa gerður hlutur með sinn kaffibolla og virti fyrir sér þvöguna. Svo gafst hann upp, yppti öxlum og fór líka að skoða klámblöð.
Þetta rifjaðist upp fyrir mér nýlega af því að ég hef verið dálítið að velta því fyrir mér hvaða skoðanir ég hefði eiginlega á klámi. Ekki síst eftir að ég erfði ritstjórastól Bleiks og blás, þennan sem er að detta í sundur undir mér. Og ég er búin að komast að þeirri niðurstöðu að þessi saga sé eiginlega dálítið lýsandi fyrir skoðanir mínar enn í dag; ég hef ekkert sérstaklega á móti klámi (barnaklám og slíkt vitaskuld undanskilið). Það stuðar mig ekkert að ráði. Mér finnst það bara almennt séð frekar óspennandi, kannski skoðaði ég bara of mikið af blöðum Teoríukappans á viðkvæmu aldursskeiði. Ég er ekkert sérstaklega að forðast klám en ég sækist ekki sérstaklega eftir því heldur. Allavega hef ég ekki enn rekist á pornólitteratúr sem ég mundi ekki hiklaust leggja frá mér fyrir viðhorfspróf í sálfræði. Eða eitthvað annað jafnspennandi.
