Mér finnst Philadelphia-rjómaosturinn ansi góður en tími sjaldan að kaupa hann af því að hann er það mikið dýrari en sá íslenski. Og í sumt skiptir litlu sem engu máli hvort er notað, t.d. í flestar ostasósur, bakaðar ostakökur og þess háttar. En ef maður ætlar til dæmis að smyrja sér beyglu - segjum með grillsteiktri kjúklingabringu, stökkum beikonsneiðum, salati og tómötum, bara svo ég nefni eitthvað sem telst til góðgætis á mínu heimili - þá er Philadelphia-osturinn óneitanlega betri.
Ég kom við í Ostabúðinni á laugardagsrúntinum mínum á milli sælkerabúða og þá var þar einmitt Philadelphia-ostur á útsölu, að vísu kominn tvo daga fram yfir síðasta söludag en reyndist ekki verri fyrir það. Ég keypti tvær öskjur og sé eftir að hafa ekki keypt meira því þær eru búnar og fóru í ýmislegt. Ekki síst til að smyrja snittur sem voru bornar fram á undan matnum bæði á laugardags- og sunnudagskvöldið. Í bæði skiptin var notað snittubrauð sem var keypt frosið, bakað og síðan skorið í þunnar (innan við 1 cm) sneiðar sem raðað var á plötu og þær bakaðar í nokkrar mínútur, þar til þær voru hálfþurrar og stökkar og farnar að taka lit. (Fyrra kvöldið var reyndar ákveðið að nota grillið í ofninum. Það var misráðið.) Sneiðarnar voru svo smurðar með gráðaostssmyrjunni og sneið af kjötáleggi lögð ofan á ásamt litlum salatblöðum úr klettasalatsblöndupoka. Listfeng stúlka sem horfði á mig smyrja snitturnar á sunnudaginn sagði að þær minntu sig á málverk - ég held að það hafi verið vegna þess hvað litasamspilið í dökku kjötinu og marglitum salatblöðunum var fallegt, ekki vegna þess að ég hafi skreytt þær svona glæsilega. Áleggið var annars hráskinka, reykt kindafile, kryddleginn ærvöðvi og reykt gæsabringa.
Sumir mundu örugglega kalla þetta bruschettur og mega það mín vegna ef einhver vill en ég skil reyndar ekki þá áráttu að kalla nánast hvaða ristaðar brauðsneiðar með áleggi sem er því nafni. Alvöru bruschetta er yfirleitt fremur stór sneið, alltaf vætt með góðri ólífuolíu og núin með hvítlauk, og ofanáleggið er einfalt - marðir tómatar, cannellini-baunir eða eitthvað slíkt. Eða jafnvel bara ólífuolía, hvítlaukur og salt. Allavega óralangt frá því sem ég var að búa til, það voru snittur og þurftu ekkert fansí nafn til að vera góðar (fyndið annars að bruschetta skuli teljast fansí, þetta er í eðli sínu einhver einfaldasta og hversdagslegasta byrjun á máltíð sem til er. En skrambi gott ef hráefnið er í lagi).
Allavega, þetta er það sem ég smurði snitturnar með og bar svo líka fram í skál með óristuðum snittubrauðssneiðum svo gestirnir gátu smurt sér sjálfir:
Gráðaostssmyrja
125 g Philadelphia-rjómaostur, mjúkur
60 g gráðaostur
2 msk koníak EÐA 1 tsk smátt saxað ferskt rósmarín og svolítill nýmalaður pipar
Rjómaosturinn settur í skál. Gráðaosturinn mulinn yfir (eða skorinn í bita) og hrært vel saman við ásamt koníaki eða rósmaríni og pipar.
Það má líka nota venjulegan rjómaost. En Philadelphia-osturinn er betri í þetta.
