Flugeldasamviskubit - eða ekki?

Nú er stóra spurningin: Á ég að hafa bullandi samviskubit yfir því að hafa aldrei á minni bráðum fimmtíuogtveggjaáralöngu ævi keypt einn einasta flugeld (svo ég muni til)?

En á móti kemur að ég og mínir hafa nú ekki verið að stunda fjallaferðir um hávetur, rjúpnaskytterí eða aðra áhættuhegðun sem líkleg er til að kalla á aðstoð frá björgunarsveitum. Svo það vegur aðeins á móti í samviskubókhaldinu. (Já, ég veit að björgunarsveitir gera margt fleira en leita að rjúpnaskyttum, ég var að tala um áhættuhegðun.)

Ég hef ekki einu sinni neitt verulega gaman af flugeldum. Mörg ár síðan ég sá síðast flugeldasýningu á menningarnótt og einhver bestu áramótin mín voru fyrir tveimur árum þegar ég var ein heima á gamlárskvöld, lokaði öllum gluggum og dró fyrir til að verða sem minnst vör við lætin og hreiðraði um mig í leisígörlstólnum mínum með hlýja dúnsæng, gott púrtvín og gamlan Stiltonost. Og sleppti því að horfa á áramótaskaupið. Það var ákveðin frelsun.

Það vantaði bara arineldinn og iðnaðarmanninn. Já, og frið á jörð en maður getur nú ekki fengið allt.

Held ég sé ekkert að hafa samviskubit.