Ég stóð áðan á horninu á Laugavegi og Frakkastíg og horfði á klukkuna framan á Hallgrímskirkjuturni.

Hún var reyndar vitlaus en það var ekki málið. Málið var að ég sá hvað hún var. Gleraugnalaust. Málið var að ég sá að það var yfirleitt klukka þarna. (Ef ég væri Gunna systir, sem er miklu nærsýnni en ég var, hefði ég sennilega ekki einu sinni séð að það er turn þarna.)

Ég er með kveikt á sjónvarpinu. Mynd með texta. Ég get lesið textann gleraugnalaust. Í fyrsta skipti á ævinni. (Nema þegar ég hef setið sirka meter frá skjánum.)

Það eru rúmir fjórir tímar síðan aðgerðin var gerð.

Ég hóstaði ekkert.

Pís of keik. Eins og ég sagði.