Þegar ég kom fram í eldhús snemma í morgun og leit út um eldhúsgluggann sá ég hvergi Hallgrímskirkjuturn, sem er þó venjulega eins og ein af skríðandi kirkjunum á Sanntrúarbóli og virðist nálgast húsið mitt óðfluga og ógnandi. Það sást ekki einu sinni móta fyrir honum.

-Ja, kvur röndóttur, hvað er nú að gerast með sjónina mína? var það fyrsta sem mér datt í hug.

En svo var þetta bara þoka.

Ég fór svo í skoðun hjá augnlækninum og þetta lítur allt svona ljómandi vel út. Ég er jafnvel ekki frá því að ég sjái núna betur nærri mér en ég gerði í morgun svo að það er ekkert víst að ég þurfi að nota lesgleraugu mikið, svona fyrst í stað.

Ég hringdi í Boltastelpuna og bauð henni að borða í hádeginu á uppáhaldsstaðnum hennar, Indókína. Þar hittum við Kollu Bergþórs og ég sagði Boltastelpunni frá því að eitt af því allra fyrsta sem hún notaði fyrstu fjórar tennurnar sínar í á sínum tíma var einmitt að bíta bókmenntarýninn hressilega í fingurinn. Þá spáði ég því að hún ætti eftir að verða rithöfundur.

-Mér leiðist að skrifa, sagði Boltastelpan og gaf lítið fyrir þá spádóma. Enda löngu búin að lýsa því yfir að hún ætli ekki að gera neitt þegar hún verður stór og lifa bara á mömmu sinni og ömmu. Ég var ekkert að benda henni á að það væri nú lítið mál að samræma slíkt við rithöfundarferil.