Óvissuferðin á Skólabrú:

Við byrjuðum á kampavíni uppi á lofti. Það var bara notalegt og mikill kostur hvað er hátt til lofts þar og vítt til veggja svo að ég varð lítið var við sígarettureyk þótt einhverjir væru að reykja í kringum mig. Við settumst svo niður og byrjuðum á - tja, ég veit satt að segja ekki alveg hvað maður á að kalla á íslensku það sem í útlöndum nefnist amuse bouchée, svona smáglaðningur sem borinn er fram á undan forréttinum - allavega, það var steikt ostra í skel. Ljómandi gott en persónulega er ég þeirrar skoðunar að ostrur eigi ekki að matreiða á nokkurn hátt.

Forrétturinn var humar með andalifrar-,,sausage" (þar sem ég er gourmet tala ég ekki um pylsur eða bjúgu) og fleira góðgæti. Verulega gott og humarinn perfekt eldaður en ég var ekki alveg sátt við vínið sem við fengum með (man ekki nafnið), það var með of miklum rósavatnskeim fyrir minn smekk.

Millirétturinn var þykkvalúra á lyonnaise-kartöflum með grænmetisræmum (julienne). Þverskorin sneið af flaki og því misþykk, sem þýddi að ytri og þynnri hlutinn var örlítið ofeldaður. En miðhlutinn var hárrétt eldaður og þetta var ansi gott. Og hvítvínið sem við fengum með þessu (Sancerre ef ég man rétt) passaði alveg.

Aðalrétturinn var villiandarbringa með íslenskum lerkisveppum, vanillusósu, eplasósu og kartöflu-eitthvað með fullmiklu beikonbragði. Öndin var mjög bragðgóð en hefði mátt vera ögn meyrari og sósurnar afar góðar. Það er alveg stolið úr mér hvaða rauðvín við fengum með en það var allavega ágætt.

Eftirrétturinn var svo karamelliseruð pera með vatnsdeigsbollum fylltum með rósmarínís. Ísinn hefði verið með of miklu rósmarínbragði einn sér en fór afar vel með perunum. Hins vegar voru bollurnar á einhverju kex-undirlagi sem vel hefði mátt sleppa; ef það hefði verið gert hefði þetta verið perfekt eftirréttur. Og við fengum Tokay með. Ég hef haldið upp á Tokay síðan Ole Lindquist bauð okkur nemendum sínum upp á það þegar við heimsóttum hann einhverntíma veturinn 1976-7 en þetta var reyndar mun betri tegund en við fengum þá.

Espressobolli og heimagert góðgæti á eftir. Við vorum búnar að vera að tala um það hvað þetta væri allt mátulegt og við yrðum ekkert of saddar af kræsingunum. En þarna kom það skyndilega ...

Ég entist ekki nema 20 mínútur eða svo á Vínbarnum og var komin heim um hálfeitt.

Eins og ég sagði í gærkvöldi: Fjórar stjörnur fyrir matreiðsluna. Alls ekki fimm. En umhverfið á Skólabrú er afskaplega notalegt, það mætti bara skipta út málverkum á veggjunum. Þessar matarmyndir hans Þorra höfða ekkert sérstaklega til mín, nema þá ein og ein.