Ég hef tvisvar að undanförnu verið stödd í hópi kvenna þar sem verið var að þráspyrja eina konuna (barnlausa) hvort hún væri nú ekki að fara að koma með eitt lítið, hvort ekki stæði til að fara að fjölga mannkyninu, ,,hvað, þið eruð búin að vera saman í sex ár, er það ekki, á ekki að fara að koma með barn?" og mér fannst þetta frekar óþægilegt. Samt örugglega ekki eins óþægilegt og þeim barnlausu. Það er nefnilega oft(ast) þannig að þegar fólk sem hefur verið nokkuð lengi í sambandi á ekki barn saman, þá er ástæða fyrir því. Ástæðan gæti verið sú að fólk ætlar sér einfaldlega ekki að eiga barn - sem er góð og gild ástæða - en sennilega er mun algengara að fólk er að reyna en það hefur ekki tekist. Það kærir sig hins vegar ekkert endilega um að allir viti það. Skiljanlega. Og það hlýtur að vera afskaplega óþægilegt og oft sársaukafullt að sitja þá undir spurningaflóði eins og þessar konur fengu.

Ég reyndi að drepa umræðunni á dreif og sveigja hana að öðru. En þetta er eitthvað sem fólk mætti hafa í huga áður en það fer að yfirheyra barnlausar konur um hvort þær ætli virkilega ekki að fara að eiga barn bráðum. Það getur sært dýpra en nokkurn grunar.