Mér tókst að týna peningaveskinu mínu tvisvar í London. Samt kom ég með það heim aftur. Og alla peningana mína, nema auðvitað þá sem ég eyddi sjálf. Eru Lundúnabúar svona heiðarlegir? Tja ...

Í fyrra skiptið höfðum við Boltastelpan setið í makindum fyrir utan ísbúð á horninu á Bayswater Road og Queensway þar sem hún hámaði í sig ís. Vorum staðnar upp og gengnar frá borðinu þegar hún lítur við fyrir tilviljun, bendir undir einn stólinn við borðið og sagði ,,einhver hefur týnt veskinu sínu þarna". Þetta var náttúrlega seðlaveskið mitt.

Og þegar við vorum að fara inn í Stanstead-lestina fór hún inn á undan til að tryggja okkur sæti þar sem lestin var að fyllast; ég þurfti að drösla inn þremur ferðatöskum og bakpoka (enn einu sinni kom ég heim með einni tösku fleira en ég fór með - en línuskautarnir áttu sinn þátt í því). Ég er hörkukvenmaður en þetta var samt nokkuð mikið og það var ekki fyrr en ég var sest í sætið sem hún hafði passað og var inni í næsta vagni sem ég áttaði mig á að ég var ekki með litla hliðarveskið sem peningarnir, vegabréfin og allt hitt var í. Hljóp til baka þar sem við fórum inn í lestina því að ég mundi að þar hafði ég misst bakpokann hálfpartinn út af öxlinni - en nei. Ég skimaði í kringum mig en ekkert veski. Illt í efni - en þá pikkaði ungur maður í öxlina á mér og spurði ,,are you looking for a purse? I put it there," og benti á farangurshilluna. Og þar var veskið með öllu innihaldi.

Það var semsagt sambland af heppni og heiðarleika sem bjargaði okkur frá að lenda í meiri háttar vandræðum. Tvisvar.