Skrítnar tilviljanir stundum.

Einhvern tíma laust fyrir hádegið í dag gekk ég eftir ganginum í vinnunni - þeir sem hafa komið í húsnæði Fróða vita að þar er allt á lengdina - og spölkorn á undan mér gekk samstarfskona mín, skálmaði nokkuð rösklega áfram og ljóst hárið slóst til. Og allt í einu datt mér í hug ungur maður sem var þarna viðloðandi um tíma fyrir níu árum og ég þekkti vel þá en hef ekki séð í ein fimm ár og ekkert frétt af; eitthvað við göngulagið og hárið kveikti þessar minningar. Og ég fór að velta því fyrir mér hvað eiginlega væri að gerast hjá honum og hvort hann væri enn búsettur erlendis.

Einhvern tíma eftir klukkan þrjú er dyrabjöllunni hringt. Skrifstofunni er lokað klukkan þrjú á föstudögum og flestir fara þá nema náttúrlega við á Gestgjafanum, við erum svo vinnusamar, og þar sem skrifstofan mín er beint á móti útidyrunum lendir það oftast á mér að svara. Svo að ég fer til dyra og hver stendur þá fyrir utan nema einmitt þessi strákur. Sagðist vera á landinu í nokkra daga, hefði átt erindi í húsið og gat ekki hugsað sér að fara án þess að heilsa upp á mig.

Merkilegt, mér hefur ekki oft orðið hugsað til hans síðustu árin en datt hann svo allt í einu í hug og örfáum klukkutímum seinna stendur hann þarna fyrir framan mig.