Ég er búin að vera hálflasin og hef litlu komið í verk um helgina. Hins vegar er ég búin að lesa tvær bækur sem ég fékk í síðustu sendingu frá amazon.co.uk, The Curious Incident of the Dog in the Night-Time og To Say Nothing of the Dog. Ég kveikti ekki á því þegar ég var að panta að báðir titlarnir vísa til hunda, það var ekki fyrr en ég opnaði pakkann sem það rann upp fyrir mér.

Þetta eru afskaplega ólíkar bækur, vægast sagt, en ég get mælt með þeim báðum. Önnur gerist að mestu í Swindon í nútímanum og aðalpersónan er 15 ára strákur með Asperger-heilkenni. Hin gerist að mestu í enskri sveit árið 1888 og í Oxford árið 2057 og söguhetjan er starfsmaður bresku Tímaferðastofnunarinnar, en samt eru ýmsir snertifletir. Hundurinn í annarri bókinni er að vísu dauður strax á fyrstu blaðsíðu (hundamorðið er málið sem söguhetjan er að kljást við að leysa) en afskaplega bráðlifandi í hinni. En báðir titlarnir eru bein tilvísun í frægar sögur frá síðustu árum 19. aldar og í báðum bókunum er fjallað dálítið um spíritisma og sagt frá því hvað Arthur Conan Doyle var auðtrúa þegar svikamiðlar voru annars vegar. Eða svo ég vitni í fyrrnefndu bókina:

,,And this shows that sometimes people want to be stupid and they do not want to know the truth.
And it shows that something called Occam's razor is true. And Occam's razor is not a razor that men shave with but a law, and it says

Entia non sunt multiplicanda praeter necessitatem.

Which is Latin and it means

No more things should be presumed to exist than are absolutely necessary.

Which means that a murder victim is usually killed by someone known to them and fairies are made out of paper and you can't talk to someone who is dead."

Ekkert af þessu hefur neitt með Dularfulla dýnuhvarfið að gera.