Ég var að horfa á Bráðavaktina í gær og þar var vitnað í Oscar Wilde, þegar hann drakk kampavín í banalegunni og sagði: ,,I'm dying beyond my means." Þýðandinn reyndar skildi þetta ekki og þýddi það sem ,,ég er að deyja og get ekkert við því gert" eða eitthvað álíka, en það er nú önnur saga.

Þegar ég geng fyrir ætternisstapann, hvenær sem það nú verður, þá vona ég að mér gefist færi á að deyja um efni fram. Drekka kampavín í banalegunni eins og Oscar og gæða mér á kavíar eins og Jennifer Paterson (önnur af Two Fat Ladies), sem sendi vinum sínum boð um að færa sér ekki blóm á sjúkrahúsið, heldur kavíardósir. (Hún reykti tvo pakka á dag og dó úr lungnakrabba, ekki offitu.) Og það mætti alveg fylgja smábiti af gæsalifur og hellingur af góðu, dökku súkkulaði. Eða bara góðu súkkulaði, sama hvernig það er á litinn.