Eitt er það sem ég hef oft þakkað fyrir að þurfa ekki að hugsa um fyrir jólin, af því að ég hef séð hvað það getur valdið öðrum miklum heilabrotum, veseni (og stundum vonbrigðum), en það er jólagjöf handa makanum. Ég náttúrlega á ekki svoleiðis og hef ekki átt býsna lengi en þegar ég var gift, þá var ég snögg að semja um það við manninn minn að við gæfum hvort öðru ekki gjafir um jólin.

Reyndar ákváðum við það strax fyrstu jólin okkar saman að sleppa jólagjöfum hvort til annars og kaupa þess í stað eitthvað fyrir íbúðina sem við vorum búin að ákveða að kaupa á nýja árinu. En nokkrum dögum fyrir jól spurði maðurinn minn mig hvort sagnfræðinemann langaði ekki að eignast Virkið í norðri eftir Gunnar M. Magnús, sem var löngu uppseld og illfáanleg á fornbókasölum. Ég gaf lítið út á það, enda langaði mig ekkert sérstaklega í bókina, hún var ekki á mínu áhugasviði. Svo heyrði ég ekkert meira um málið, en á aðfangadagskvöld rétti hann mér óvænt pakka. Ég var honum hálfgröm fyrir að hafa keypt gjöf handa mér þegar við vorum búin að semja um annað og ég var ekki með neitt handa honum, en þegar upp úr pakkanum kom einmitt Virkið í norðri, þá vissi ég ekkert hvað ég átti að segja eða gera.

Ég fékk það svo upp úr honum að hann hafði farið á bókauppboð, ekki staðist freistinguna að kaupa bækurnar af því að hann langaði sjálfan í þær, en datt svo það snjallræði í hug að gefa mér þær í jólagjöf. Hann borgaði fyrir þær töluvert hátt verð og það voru peningar sem ég hefði sannarlega getað hugsað mér að nota í annað. Ekki síst eftir að ég sá nokkrum vikum síðar bækurnar til sölu í fornbókaverslun á helmingi lægra verði en hann hafði borgað á uppboðinu.

Um næstu jól var ég fljót að semja við hann um engar gagnkvæmar jólagjafir. Og um hver einustu jól þaðan í frá. Fannst það öruggast. Virkið í norðri var alltaf geymt í bókahillunum hans, ekki mínum, og þar eru bækurnar enn eftir því sem ég best veit.

Mórallinn er: Aldrei að giftast manni sem er illa haldinn af bókasafnarabakteríunni.