Ég var að fá fyrsta eintakið af endurprentuninni á Matarást í hendurnar í gær. Afgangurinn af upplaginu er í skipi einhvers staðar á leiðinni til landsins. Skrítið að fletta bókinni núna. Stundum finnst mér eins og ég hafi verið að ljúka við að skrifa hana í gær, stundum finnst mér eins og það séu hundrað ár síðan. Allavega er ég ekki sama manneskjan og ég var þá.

Samt er ég enn húsmóðir með sjókokkapróf, eins og ég hef alltaf verið. Stundum þegar ég er í viðtölum í fjölmiðlum er fólk eitthvað að vandræðast með hvað það eigi að kalla mig og ég segi því að kalla mig húsmóður. En það er eins og það sé ekki nóg - húsmóðir og ,,matgæðingur", kalla sumir mig þá - mér finnst það meira svona Sigmar B. Hauksson en ég. Þá finnst mér skárra að vera kölluð matargúrú eða eitthvað ámóta. En ég er og verð húsmóðir og mín matargerð verður alltaf miðuð við það.

Þess vegna mundi ég heldur aldrei nenna að fara að elda ofan í fólk fyrir borgun. Ekki að staðaldri allavega. Þá þarf maður að fara að elda sama matinn eins tvisvar í röð og svoleiðis vesen, sem mér finnst hundleiðinlegt. Og svo getur fólk gert uppsteit ef því líkar ekki maturinn. Það gerir efnafræðistúdentinn ekki, hann veit að það þýðir ekki. Hann eldar sér bara sjálfur ef honum líst ekki á það sem ég er að gera. Og fólk sem ég býð í mat þorir ekki að kvarta ef því líkar ekki viðurgjörningurinn, eða er of kurteist til að gera það. Nema auðvitað Eldfjallið, sem aldrei liggur á skoðunum sínum.