Það er bara allt í óstandi hérna. Ég er búin að segja frá sjónvarpsvandræðunum en nú eru það símavandræði. Hleðslutækið af GSM-símanum hefur ekki fundist dögum saman þrátt fyrir mikla leit og í morgun var svo komið að ég sá að eina ráðið til að finna það væri að fara og kaupa nýtt. Þá er nokkuð víst að hitt birtist fimm mínútum eftir að ég kem inn úr dyrunum með nýja tækið.

Svo að ég labbaði niður á Laugaveg og ætlaði í símabúðina til að kaupa mér nýtt hleðslutæki. Nema þá var henni auðvitað lokað 1. febrúar. Þetta hefur komið ansi oft fyrir mig að undanförnu; ég ákveð að fara í einhverja búð sem ég er ekki daglegur gestur í og þá kemur upp úr dúrnum að henni var lokað fyrir nokkrum dögum. Dæmi: Villtar og vandlátar. Allavega, þá fór ég heim í þeirri von að það væri nóg að hafa ætlað að kaupa hleðslutæki. En svo reyndist ekki vera. Þannig að við gagnlega barnið erum að fara í smáleiðangur að kaupa hleðslutæki og afmælisgjöf fyrir sjö ára afmælið sem við erum að fara í á morgun.

Ég kom við á matsölustað í leiðinni og fékk mér hádegissnarl. Þar var maður sem hafði boðið móður sinni út að borða og talaði svo í gemsann sinn allan tímann. Hátt. Og endurtók allt að minnsta kosti þrisvar. Þetta var þó ekki allt sama símtalið, hann var að tala við að minnsta kosti fjóra á þessum stutta tíma. Með endurtekningum. Ég veit núna vænan hluta af ævisögu hans. Mun meira en ég hafði sérstakan áhuga á að vita.