Ég var vakin í morgun með faðmlagi og tilkynningunni ,,það er kominn dagur og ég vil ekki sofa meira!"

Ég leit á klukkuna. Hún sýndi 6:27. Ég veit ekki hvort Sauðargæran er farinn að þekkja á klukku en hann taldi greinilega þörf á að hnykkja á yfirlýsingunni.

Mér tókst að fá drenginn til að kúra í nærri hálftíma í viðbót en ekki við það komandi að hann færi aftur að sofa. Svo að á endanum dró hann grútsyfjaða ömmu sína fram í stofu þar sem við flökkuðum á milli sjónvarpsstöðva (hann gat valið um a.m.k. tíu teiknimyndir hverju sinni en enduðum svo á Hallmark, þar sem verið var að sýna seinni hlutann af Voyage of the Unicorn, ævintýramynd sem féll afskaplega vel í kramið hjá drengnum, með góðum og vondum tröllum (aðallega vondum), sjóræningjum, sverðabardögum og öðrum slagsmálum, einhyrningum, álfum, skipum, drekahauskúpum, drullupollum og ýmsum fljúgandi fyrirbærum. Ég ætlaði að laumast til að sofna í sófanum en var í fúll tæm djobb við að útskýra það sem fram fór á skjánum fyrir drengnum og halda reiðu á góðir/vondir-bókhaldinu (þetta var nefnilega mynd þar sem sumir hinna góðu voru frekar ófrýnilegir og gat leikið vafi á í hvoru liðinu þeir væru - þeir vondu voru hins vegar allir ótvírætt mjög ljótir).

Hann var samt ekkert hræddur við ljótu karlana. En var líklega með áhyggjur af að ég yrði hrædd því að hann sá ástæðu til að fullvissa mig um það oftar en einu sinni að þeir gætu ekki komið út úr sjónvarpinu.