Ég sé í Fréttablaðinu að Bjarni móhíkani er dáinn. Bjarni var heimilisvinur og heimagangur hjá mér þegar ég bjó á Hverfisgötunni ásamt fjölda annarra litríkra einstaklinga úr vinahópi gagnlega barnsins. Sumir úr þeim hópi áttu fyrir höndum skrautlegan afbrotaferil, aðrir fóru út í bissness og gerðust ráðsettir jakkafatamenn. Einhverjir sameinuðu þetta tvennt.

Bjarni var mikill sómadrengur, tók til hendi við heimilisstörfin ef því var að skipta, borðaði það sem fyrir hann var sett og var mjög þægilegur í umgengni. Það sama var að segja um vin hans, Sigga pönk (ekki hjúkkuna), nema hvað hann var gjörsamlega gagnslaus, borðaði ekkert og ég skildi aldrei eitt einasta orð sem hann sagði. Bjarni var aftur á móti bæði viðræðugóður og skemmtilegur drengur.

Einu sinni var ég búin að þusa einhver ósköp yfir því hvað teppið í stofunni var orðið ljótt (ég var framan af ævi ofsótt af gráum ullarteppum). Bjarni heyrði þetta þus. Daginn eftir birtist hann óvænt með öfluga teppahreinsunarvél sem hann hafði fengið lánaða og hreinsaði teppið fyrir mig. Lengdi þar með lífdaga þess um nokkra mánuði.

Seinast hitti ég Bjarna fyrir þónokkrum árum, þegar ég var að ganga í vinnuna. Þá stóð hann uppi í stiga við hús á Vesturgötunni og var að mála. Við tókum tal saman og hann var að segja mér frá börnunum sínum og fleiru.

Hann var góður strákur.