Ég hefði kannski ekki átt að bölva hálkunni svona þegar ég var að ganga í vinnuna í gærmorgun; man að ég var að hugsa að það ætti að skylda alla húseigendur til að láta setja snjóbræðslukerfi í gangstéttina fyrir utan hjá sér. (Já, ég er með svoleiðis sjálf.) Ekki síst ofarlega á Skólavörðustígnum, þar sem þar að auki var slökkt á ljósastaurum svo að ég var að paufast þetta í glerhálku og hálfmyrkri. Samt ekki eins slæmt og þegar við vorum að reyna að komast upp Eyrarlandsveginn upp á heimavist einu sinni fyrir mörgum árum eftir að hafa setið allan daginn á Teríunni - á meðan við sátum þar höfðu bæði gatan og gangstéttirnar orðið að einni glæru. Eina leiðin upp var örmjó grasröndin fremst á brekkubrúninni og þar fetuðum við (og skriðum stundum og héldum okkur í sinubrúska) og vissum vel af snarbrattri brekkunni fyrir framan. Held að það hafi þó ekki verið rafmagnslaust í það sinn en ég man eftir öðrum svaðilförum upp brekkuna í rafmagnsleysi.

En þetta var útúrdúr. Mér datt semsagt ekki í hug þarna í gærmorgun að þetta væri ein síðasta gönguferðin mín hingað vestureftir, allavega í bili. Búin að vinna hér á þessum tveimur stöðum (Bræðraborgarstígur 16 - Seljavegur 2) í rúm átján ár (tvisvar á hvorum stað); búin að búa í miðbænum í nærri sextán ár og þar áður líka í göngufæri við vinnuna. Þannig að ég er ekkert yfir mig hamingjusöm. Allt í lagi að flytja, ég hef bæði flutt nokkrum sinnum á milli staða og ótal sinnum skipt um skrifstofu á hvorum vinnustað um sig (held að ég hafi verið á fimm mismunandi skrifstofum á Bræðraborgarstíg og sex hér á Seljaveginum). Ég vil bara helst geta gengið í vinnuna. En það er kannski ekki úr mörgum stöðum að velja þegar útvega þarf vinnupláss fyrir 80 manns með fárra klukkustunda fyrirvara.

Þýðir ekki að fást um það. Ætli ég fari ekki inn í eldhús að pakka niður leirtaui.