Út af umræðu um nöfn, þá datt mér í hug þegar ég var að lesa kommentið hennar Þórdísar um að það væru ekki börnin sem sæju eitthvað athugavert við óvenjuleg nöfn (þetta er náttúrlega alveg rétt og hægt að tilfæra mörg dæmi um það) - allavega, þá datt mér hann Guð í hug.

Þegar gagnlega barnið var í kringum átta ára aldurinn bjó mamma einnar vinkonu hennar um tíma með manni sem hét stóru og miklu norrænu nafni en var af einhverri ástæðu sem ég fékk aldrei botn í ævinlega kallaður Guð, bæði af sambýliskonunni, dóttur hennar og öllum vinum dótturinnar. Ég gerði það reyndar líka þegar ég nefndi manninn en eitthvað vafðist fyrir manninum mínum að nota þetta heiti, hann sagði yfirleitt ,,Guddi" þegar nágranninn barst í tal.

Ég varð þess aldrei vör að neitt barnanna hefði nokkuð við þetta að athuga. En það gat verið skondið að fylgjast með öðru fólki t.d. í sundi, þegar stelpurnar stóðu á bakkanum og kölluðu út í laugina: ,,Guð! Komdu og gríptu mig!" og þessi langi sláni kom svamlandi og bjó sig undir að grípa.