Líklega er ekkert mjög spennandi að þvælast á milli húsgagnaverslana með móður sinni og ömmu þegar maður er þriggja ára. Það fannst Sauðargærunni allavega ekki þegar hann og mamma hans fóru með mér að skoða hornsófa í dag. Reyndar var hann mjög áhugasamur í fyrstu búðinni, benti á hvern sófann og stólinn af öðrum og spurði ,,viltu kaupa þennan, amma?". Næsta búð var þolanleg af því að honum var lofað nammi ef hann yrði góður. Búðirnar eftir það voru leiðinlegar. Eða leigulegar, eins og hann segir gjarna.

Ég er reyndar ekki búin að sjá nema tvo sófa sem mér líst á. Annar er heldur fallegri og vandaðri en 100 þúsund krónum dýrari. Þannig að ég reikna frekar með að hinn verði fyrir valinu, hann leit ágætlega út og dugir mér alveg. Á samt eftir að skoða málið betur.

Og hvaða árátta er það að hafa húsgagnaverslanir upp til hópa í úthverfum eða úti á landi, svo að maður kemst ekki þangað nema á bíl? Þá er nú einfaldara að kaupa heimilistæki, flestar almennilegar heimilistækjabúðir eru í göngufjarlægð hver frá annarri.