Ég held ég sleppi því að tilnefna sjoppu í sjoppukeppninni sem Stefán Pálsson er búinn að efna til. Staðarskáli er náttúrlega svo augljós valkostur í þjóðvegasjoppuflokknum og þá hvorki vegna kosta né galla, heldur fyrir það eitt að vera eins og hann er.

Og þær þéttbýlissjoppur sem ég hef haft mest skipti við í gegnum tíðina eru ekki lengur til. Fyrsta sjoppan sem ég hafði kynni af var sjoppan í Varmahlíð, hjá Lindemann í skúrnum, sem ég man reyndar óljóst eftir. En á barnaskólaárunum á Króknum var aðalsjoppan mín búðin hjá Pippa og seinna Erling syni hans á Hólaveginum; þar er núna apótekið. Þetta var reyndar miklu meira en sjoppa, meira allsherjar krambúð sem seldi mat, íþróttavörur, eitthvað af fatnaði og margt fleira.

Á gagnfræðaskólaárunum hékk ég svo gott sem á hverju kvöldi á sjoppunni hjá Gylfa Geiralds - ég held að þar sé fatabúð núna. Þar var hægt að sitja allt kvöldi yfir einni kókflösku. Eða jafnvel engu; Gylfi var ekkert að amast við þeim sem voru blankir. Og sumir voru ansi þaulsætnir. Gummi Gunnlaugs var nýkominn með bílpróf og hafði eignast gamlan Fólksvagn. Hann kom á honum á hverju kvöldi, lagði honum fyrir utan, sat allt kvöldið, settist svo inn í bílinn og ók heim. Það var eitt hús á milli heimilis hans og sjoppunnar.

Á menntaskólaárunum voru aðalviðskiptin við sjoppuna á heimavistinni, sem fimmtubekkingar skiptust á að manna, enda fór ágóðinn af sölunni í ferðasjóð þeirra. Einn aðalkosturinn var að þar fengust sígarettur í stykkjatali í trássi við lög og rétt; það gat komið sér afar vel fyrir skítblanka reykingamenn.

Á árunum sem ég bjó í Litla-Skerjafirði var eina sjoppan í göngufjarlægð sú á Grímsstaðaholtinu sem lengst af var kölluð Simmasjoppa og fræg er í sögum. Um hana orti Þórarinn Eldjárn meðal annars:

Frekjulega gín hún þessi gloppa
á Grímsstaðaholti, eins og vanti tönn.
Ég minnist þess að hér stóð Simmasjoppa
sælureitur mitt í dagsins önn.

En ég hafði lítil kynni af Simma því að hann seldi sjoppuna (eða dó hann kannski?) ekki löngu eftir að við fluttum í Litla-Skerjó. Ég veit ekkert hvað aðrir kölluðu sjoppuna eftir það - eða hvað hún hét - en á mínu heimili var hún aldrei kölluð annað en Huggasjoppa. Það var vegna þess að þegar nýr eigandi var kominn að sjoppunni og enginn vissi hvað hann hét lét Marentza Poulsen nágrannakona mín þau orð falla að sér þætti þetta svo einstaklega huggulegur maður. Maðurinn var samstundis nefndur ,,sá huggulegi" af ákveðnum hópi fullorðinna og barna í hverfinu og það styttist fljótlega í ,,Huggi". Þar með hlaut sjoppan nafnið Huggasjoppa og hvort sem aðrir notuðu það heiti eða ekki vissu a.m.k. börnin í hverfinu hvað átt var við þegar talað var um Hugga og Huggasjoppu. Ég hitti sjoppueigandann á förnum vegi nokkru eftir að ég flutti burtu og þurfti verulega að passa mig til að kalla hann ekki ,,Hugga"; þó vissi ég vel hvað hann hét.

Svo bjó ég á Hverfisgötu 49 um tíma. Þar var sjoppa og vídeóleiga nærri beint á móti - hún er ekki heldur til lengur - og þar afgreiddu m.a. Geir Ólafsson, þá nefndur ,,Geiri smart" og helst þekktur fyrir að vera frændi Stefáns Hilmarssonar, og flagaralegur drengur sem hafði mikinn hug á að gerast gigóló.

Núna á ég mér enga sjoppu. Krambúðin fullnægir öllum mínum sjoppuþörfum en er alls ekki sjoppa. Eða það hefur mér aldrei fundist.