Miðað við þessa mynd mætti halda að það hafi verið bálhvasst í Skagafirði um helgina. Svo var nú ekki, á föstudagskvöldið og laugardagsmorgun var dálítil norðangola en ekki meira en það. Sólin fór að skína upp úr hádegi á laugardegi og eftir það var veðrið alveg ágætt.

Þarna var ekki mikil skipulögð dagskrá, enda má svoleiðis missa sig á ættarmótum, maður er aðallega kominn til að hitta fólk sem maður þekkir og kynnast öðrum. Reyndar fóru sumir fram í Þorljótsstaði í Vesturdal á laugardeginum - það eyðibýli tengist sögu ættarinnar á ýmsan hátt og amma mín ólst þar t.d. upp frá fjögurra til tólf ára aldurs - en ég nennti ómögulega, ég hef komið í Þorljótsstaði og vildi heldur sitja í góða veðrinu með fjölskyldunni. Svo var náttúrlega matur um kvöldið. Þar var nokkuð þröngt setið, enda mættu yfir 200 manns og félagsheimilið tekur varla þann fjölda, en það hafðist þó að koma öllum fyrir.

Einhverjir töluðu undir borðum, það voru rifjaðar upp minningar um Svein langafa (Þorbjörg langamma dó ung og það man satt að segja enginn eftir henni), til dæmis sagan af því þegar hann kom vel slompaður heim úr kaupstað og fannst um morguninn þar sem hann hafði týnt undan sér hestinum en sat klofvega á brunnhúsinu og barði fótastokkinn. Honum var bent á að það gengi ekki vel að komast heim með þessu móti. ,,Onei," sagði langafi og dró seiminn, ,,en það mjakast".

Gísli Rúnar fór með vísur eftir Hjörsa á Bakka og köttinn hans og sagði nokkrar sögur af honum (Hjörsa, ekki kettinum) og tilsvörum hans (og er af nógu að taka); ég var nú að reyna að leggja sumar vísurnar á minnið en það gekk ekki nógu vel.

Svo var náttúrlega sungið. Sauðargæran hafði beðið spenntur eftir því, nokkur lög voru sungin undir borðum og það þótti honum æðislegt. Þegar farið var að syngja aftur um miðnætti varð hann mjög glaður en svo sofnaði hann náttúrlega á öðru eða þriðja lagi, sem reyndar var Sofðu rótt. Annars varð söngurinn ekki almennilegur fyrr en fólk færði sig fram í anddyri (ég var ekkert að fylgjast með hvað var gert inni í sal eftir það, kannski var verið að syngja eitthvað annað þar, kannski voru einhverjir að dansa). Efnafræðistúdentinn (á miðri mynd) stóð þarna á milli þriggja tenóra úr Heimi og hreifst af þvílíkri sönggleði að hann missti á endanum röddina. Það var sungið inni í Árgarði fram yfir hálffjögur - ég var reyndar farin upp í tjald aðeins fyrr - og þeir hressustu héldu áfram uppi á tjaldstæði eitthvað lengur. Fleiri myndir eru hérna.

Boltastelpan fékk að gista í tjaldinu hjá mér og þar sem ég er góð amma fékk hún auðvitað að sofa á vindsænginni en ég hafði þunna tjalddýnu undir mér. Þegar ég vaknaði í morgun hafði hún svo auðvitað oltið ofan á dýnuna til mín og enginn á vindsænginni. Típískt.

Ég missti af kaffihlaðborðinu í dag af því að ég þurfti að leggja snemma af stað suður. En þetta var góð helgi.