Við efnafræðistúdentinn fengum okkur risastór tertustykki á kaffihúsi í gær í tilefni dagsins. Það var kannski meira ,,trøstespisning" en að við værum að halda upp á eitthvað. Ýmislegt sem hefur verið að rifjast upp þessa dagana ...

Það var ekkert erfið ákvörðun að ganga út úr hjónabandi sem var löngu búið. En það var erfitt að flytja burt frá litla stráknum sínum, trúið mér. Ég afsalaði mér á sínum tíma forræði yfir honum baráttulaust. Fyrir því voru ýmsar ástæður en ein sú helsta var að ég trúði því statt og stöðugt - og trúi enn - að feður eigi jafnan rétt til barna sinna og mæður. Að föðurástin sé jafnsterk og móðurástin. Það er að segja, ef hún er á annað borð til staðar. Ég þekki nefnilega ýmis dæmi um feður sem ekkert skipta sér af börnum sínum. Engin um mæður, þótt þær séu áreiðanlega til. En það er önnur saga.

Ég held enn að þetta hafi verið rétt ákvörðun miðað við hvernig ég mat aðstæður þá. En samt kolröng; ef ég hefði vitað hvað átti eftir að gerast hefði ég staðið allt öðruvísi að málum. Auðvelt að vera vitur eftir á. Allavega hef ég kynnst því að vera forræðislaust foreldri, veit hvernig sú tilfinning er að hafa í rauninni ekkert að segja yfir lífi barns sem manni þykir vænna um en allt annað, og hef ríka samúð með flestum sem eru í þeirri aðstöðu. Ekki þó öllum.

Æ, en þetta voru góðar tertur. Einmitt það sem okkur vantaði.